விடுபட்ட காதல் கவிதைகள் (1)

அவசரப்பட்டு என் இலக்கியத் தங்கையரோ, மகள்களோ என்னைத் திட்டிவிட வேண்டாம், “60வயதிலும் காதல்வரும்“ என்று நான் சமாதானமெல்லாம் சொல்லப்போவதில்லை, 

இவை எனது 20 வயதில் 1976இல் திருவையாறு அரசர் கல்லூரியில் படித்தபோது எழுதி பின்னர் எனது “புதிய மரபுகள்“தொகுப்பு 1993இல் முதல்பதிப்பு வெளிவந்தபோது, “வேண்டாம்“ என்று விட்ட கவிதைகள். 

2014இல் இரண்டாம் பதிப்பு வந்தபோதும் சேர்க்கவில்லை. இப்போது “கவிதையின் கதை“ நூலுக்காகப் புத்தகத் தேடலின்போது பார்த்து, “என் பழைய பனை ஓலை“களைப் பார்த்த மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டதால் அதனைப் பகிர்ந்துகொள்கிறேன்... புரிந்துகொள்வீர்கள் எனும் நம்பிக்கையில். 

இவை ஒவ்வொன்றாக கொஞ்ச(ம்) வரும்.... (1)

நெஞ்சிலே நிறைந்த வஞ்சி

நேரிலே விரைந்து வா என்று

எஞ்சிலா நிறைந்த காத லாலே- எனைக்

கெஞ்சினாள், கடத்துவதோ நாளே?

கொஞ்சநாள் பிரிந்ததால் பின்

கொஞ்சவே நினைந்தென் உள்ளம்

பஞ்சிலே நெருப்பெனக்க ரிந்து – பிரிவு

அஞ்சியே உதிர்த்ததிந்த சிந்து

ஊரெலாம் உறங்கஓசை

ஒன்றிலா தடங்க எண்ணப்

போரெலாம் அடங்கி உள்ளம் தூங்க –கனாத்

தேரிலே நெருங்கினள் நான் ஏங்க!

         (வேறு)

மாலைமணி ஐந்தடிக்க

மங்கையவள் என்மனத்தில்

சோலைக்குயி லாகவந்து பாட – மனச்

சோர்வனைத்தும் துள்ளியெங்கோ ஓட

கூடவந்த மங்கையவள்

கூறவந்த கண்ணசைவில்

பாடலொன்று பைந்தமிழில் பொங்கும் – மனப்

பங்கயத்தில் இன்பமதுப் பொங்கும்

அற்றைவரை நெஞ்சகத்தை

அற்றிடச்செய் தாட்டியெனை

குற்றுயிராய் ஆக்கியதோ ஏக்கம் – அவள்

கொஞ்சுமுகம் கண்டவுடன் ஊக்கம்!

---------------------------------- 

படத்திற்கு நன்றி - கூகுளார்.

----------------------------------