தமிழ்-இந்து சமஸ் அவர்களுக்கு ஒரேஒரு கேள்வி

    “தோழர் நல்லக்கண்ணுவை முதல்வர் வேட்பாளராக முன்மொழிய ஏன் மறுக்கிறீர்கள்?” என்று இரண்டாவது முறையாக, கேட்டிருக்கிறார் திரு சமஸ் 

(டிச-25,பிப்-23 தமிழ்இந்து கட்டுரைகளின் இணைப்புகள் 

இக்கட்டுரையின் இறுதியில் உள்ளன)

     நாம் ஒன்றும் மக்கள் நலக்கூட்டணியின் பிரதிநிதி அல்ல. எனினும், திரு சமஸ் அவர்களுக்குக் குறையாத அளவிற்கு, தோழர் நல்லக்கண்ணுவின் மேல் அன்பும் மரியாதையும் கொண்டவன் என்பதாலும், இந்திய-தமிழ்நாட்டுத் தேர்தல் நடைமுறைகளைப் புரிந்தவன் என்பதாலும் ஒரே ஒரு கேள்வியை மட்டும் திரு சமஸ் அவர்களிடம் கேட்க விரும்புகிறேன்.

    நம்நாடு உலகிலேயே தலைசிறந்த ஜனநாயக நாடு!

   நூறுகோடிக்கு மேற்பட்ட மக்கள், தங்களின் அடுத்த ஐந்தாண்டுக்கான பிரதிநிதிகளையும் அவர்கள் வழியாக பிரதமர்/முதல்வர், அமைச்சர்களையும் ஒருசில வாரங்களில் தேர்ந்தெடுத்து விடுகிறார்கள் என்று உலகே வியந்து பார்க்கிறது!

   மாறாக, அமெரிக்கத் தேர்தல் முறையை உலகறியும். இறுதிச் சுற்றுக்கு ஓராண்டின் முன்னரே தேர்தல்கள் தொடங்கிவிடும்! அதிபரை மையப்படுத்தியே தேர்தலும் அரசும் செயல்படும்! அதன் நன்மையோ தீமையோ அதிபரைத்தான் சேரும்! இந்தியாவில் அப்படி அல்லவே!

  மாநிலத் தேர்தலில் “இவர்தான் முதல்வர்” என்றோ நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் “இவர்தான் பிரதமர்“ என்றோ முன்னரே அறிவிக்கவேண்டிய அவசியம் என்ன வந்தது?

 “இதுதான் எங்கள் கொள்கை, இதையே நாங்கள் செய்யப் போகிறோம். எங்கள் கொள்கை நடைமுறை மீது நம்பிக்கை இருந்தால் ஏற்புடையது என்று நம்பினால் எங்கள் கூட்டணிக்கு வாக்களித்து, ஆட்சியை ஒப்படையுங்கள்” என்று தமிழக அரசியல் வரலாற்றில் வெளிப்படையாக அறிவித்திருக்கும் முதல் கூட்டணி தற்போது ஏற்பட்டிருக்கும் மக்கள் நலக்கூட்டணி!

திரு சமஸ் எழுத்தாளர்

   அதைப் பற்றி அதன் கொள்கைகளைப் பற்றி, அதன் தலைவர்களின் பலம், பலவீனம் பற்றிப் பேசினால், அது மக்களுக்குப் பயனுடையதாக இருக்கும். அதைவிட்டு, “இவரை ஏன் மக்கள் நலக் கூட்டணியின் முதல்வர் வேட்பாளராக அறிவிக்க மறுக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்பது, அந்தக் கூட்டணிக்கு நெருக்கடியை ஏற்படுத்தி, “ஆமா.. ஏன் மறுக்கிறார்கள்? இவர்கள் சுயநலம் மிக்கவர்கள், நல்லவர் நல்லக்கண்ணுவை ஏற்க மறுக்கிறார்கள், என்றால் இவர்கள் ஆட்சிக்கு வந்து என்ன செய்துவிடப் போகிறார்கள்?” என்பதான எதிர்மறைக் கருத்தை மக்களிடையே விதைக்கவே உதவும் என்பதை சமஸ் ஏன் யோசிக்க வில்லை?

  இதுபோலத்தான், முன்னர் ஒருமுறை திரு ரவிக்குமார் எழுதியிருந்த, “ஒரு தலித் ஏன் முதல்வராக வரக்கூடாது?” என்னும் கட்டுரையை இப்போது எடுத்துப் போட்டுக் கூட்டணிக்குள் குழப்பம் ஏற்படுத்த நினைத்த சிலருக்கும் சமஸ் அவர்களுக்கும் வேறுபாடு இருக்கிறது என்றாலும், இது சரிதானா?

  சரி, அப்படியே சமஸ் கூறுவதுபோல மக்கள் நலக்கூட்டணியினர் தோழர் நல்லக் கண்ணுவை முதல்வர் வேட்பாளராக அறிவிக்கிறார்கள் என்றே வைத்துக்கொள்வோம். (அதிலொன்றும் கொள்கை மாறுபாடு வரப்போவதில்லை) என்ன நிகழும்? 

   இந்தத் தொண்ணூறு வயதில் ஊர்ஊராக அலைந்து “நான்தான் முதல்வர் வேட்பாளர், எங்கள் கூட்டணியை நீங்கள் தேர்வு செய்தால் நான் நல்லாட்சி தருவேன்” என்று பேசக்கூடிய நிலையில் தோழர் நல்லக்கண்ணு உடல்நிலை இருக்கிறதா?

   

    சரி, அப்படியே அவர் இல்லாமல், “இவர்தான் எங்கள் வேட்பாளர், நீங்கள் விரும்பும் நல்லாட்சியை இவர் தருவார்“ என்று கூட்டணியினர் பேசும்போது, “அவர் எங்கப்பா? நீங்களா வந்து பேசிக்கிட்டிருக்கீங்க?” என்று மக்கள் கேட்க மாட்டார்களா? அல்லது, “ஆமா, இப்படித்தான் அந்த அம்மா இருந்த இடத்தில இருந்துகிட்டே நாடுமுழுவதும் நலத்திட்டங்களைக் காணொளி மூலம் திறந்து வச்சிது, கொடநாட்டுல இருந்துகிட்டு அரசாங்கத்த நடத்துதுனு குத்தம் சொன்னவங்க, இப்ப இவர அழச்சிக்கிட்டு வராம அவரக் குத்தம்சொல்றதுசரியா?”என்றுகேட்பார்களா இல்லையா?

   இது, தோழர் ஆர்என்கேயின் உடல்நலமும் சார்ந்த கருத்து என்பதை சமஸ் ஏன் மறந்தார்? அல்லது “கதாநாயனைக் காட்டி படத்தை விற்க” இதுஎன்ன திரை உலகமா? தேர்தல்! மக்களாட்சியின் மகத்தான தேர்தல்!

   சரி, அப்படியே தோழர் ஆர்என்கே அலையத் தயாராக அவரது உடல் நிலை இருப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம்! இதை அவரே விரும்புகிறாரா?  விரும்ப மாட்டார். ஏனெனில் நம்நாட்டுத் தேர்தல் அமெரிக்க பாணியிலான தேர்தலல்ல என்பது அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும்! உடல்நிலை சரியில்லா நிலையைக் கருத்தில் கொண்டு, எந்தவித எதிர்ப்பும் இல்லாத நிலையிலும் முதல்வர் பதவிகளைத் துறந்தவர்கள் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் என்பதை நாடறியும். 

     சுதந்திரம் பெற்றபின் இந்த 65ஆண்டுகளில் இந்தியாவைச் சுற்றியுள்ள அனைத்து நாடுகளும் ஏதாவது ஒருமுறையேனும் ராணுவ ஆட்சிக்குள்- (அ) அதிபராட்சிக்குள்-தள்ளப்பட்டிருந்ததை நாம் அறிவோம் பாகிஸ்தான், வங்கதேசம், இலங்கை, ஆஃப்கன், பர்மா, பூட்டான், நேபாளம் என எந்த நாடும் இதில் விதிவிலக்கல்ல.இந்தியாமட்டுமே இதில் விதிவிலக்கு!   உண்மைதான்! இதில் ஒன்றும் சந்தேகமில்லை, உலகநாடுகளின் தலைவர்கள் பலரும் நேரடியாக அதிபரைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள், பின் அவர் மற்ற அமைச்சர்களை ஆளுநர்களை –உறுப்பினர்களிலிருந்து- தேர்ந்தெடுக்கிறார்.

  நாம் நேரடியாக பிரதமரை, மாநில முதலமைச்சரைத் தேர்வு செய்யும் அதிபர் ஆட்சிமுறையை ஏற்கவில்லை என்பதால், இப்படி மக்களின் கண்காணிப்பிலேயே ஒவ்வொரு பிரதிநிதியும்,  அமைச்சர்களும், மாநில முதல்வரும், பிரதரும் மக்களின் தேர்விலேயே வந்து அமர்கிறார்கள்.

  “இந்தியாவில் விகிதாசார தேர்தல்முறை வேண்டும் என்று கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் கூறுகின்றன. பாஜகவோ அமெரிக்காவில் நடப்பது போன்ற அதிபர் தேர்தல் வேண்டும் என்கிறது. இந்தியாவில் அதுபோன்ற தேர்தல் முறை வந்தால் லட்சியப்பூர்வமான சிறிய கட்சிகள் அழிந்துவிடும். பன்முகத்தன்மை கொண்ட இந்தியாவுக்கு அமெரிக்க பாணி தேர்தல் முறை ஒத்துவராது”

   –இது தோழர் ஆர்.என்.கே. தன் ரத்தமும் சதையுமாக நினைக்கும் இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தமிழ்மாநிலத் துணைச் செயலர் தோழர் மகேந்திரன் அவர்களின் கருத்து மட்டுமல்ல, இரண்டுகட்சிகளின் -இப்போது நான்கு கட்சிக் கூட்டணித் தலைவர்களின்- தொண்டர்களின் ஒட்டுமொத்தக் கருத்தாகும்!

  2000ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலில் ஜனாநாயகக் கட்சியின் வேட்பாளரான அல்கோர் ஓட்டு எண்ணிக்கை அடிப்படையில் அமெரிக்கா முழுவதுமாக அதிக வோட்டுக்கள் பெற்றிருந்தாலும் கூட ஃப்ளோரிடா மாகாணத்தில் மட்டும் சொற்ப வோட்டுக்களில் தோற்ற படியால் அந்த மாநில பிரதிநித்துவ வோட்டுக்களின்படி அவர் தோல்வி அடைந்தார். இது அமெரிக்கத் தேர்தல் செய்தி.   வெற்றி பெற்றவர் தனது மந்திரி சபையைத் தேர்ந்தெடுக் கொள்வார். மந்திரிகள் பாராளுமனற உறுப்பினர்களாக இருக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் அமெரிக்காவில் கிடையாது. தகுதி, திறமை, அனுபவம் உள்ள எந்தக் குடிமகனாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். 
  ஜனாதிபதி தேர்ந்தெடுக்கும் மந்திரிகளை செனட் உறுப்பினர்கள் கேள்விகள் கேட்டு சோதனை செய்து ஒப்புதல் அளித்த பின் அவர்கள் மந்திரியாகச் செயல் பட அனுமதிக்கப் படுவார்கள். அப்படி அதிபரின் தேர்வு மந்திரி செனட் உறுப்பினர்களினால் ஏகோபித்து நிராகரிக்கப் பட்டால் அதிபர் வேறு நபரை மந்திரியாக மீண்டும் தேர்வு செய்து மீண்டும் பாராளுமன்றத்தின் மெஜாரிட்டி ஒப்புதலைப் பெற வேண்டும். –இது அங்குள்ள  தேர்தல் நடைமுறை! 
       இதைத்தான்  சமஸ் முன்மொழிகிறாரா?

  இந்தியாவில் மக்கள் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள். பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களில் அதிக இடங்களைப் பெற்ற கட்சி தங்களுக்குள் ஒரு நாடாளுமன்ற உறுப்பினரைப் பிரதமராகத் தேர்ந்தெடுக்கிறது. (சிலநேரம் பிரதமராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டபின் உறுப்பினரானதும் உண்டு)
  அவர் அந்த பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களிடமிருந்தே தனது மந்திரி சபையை அமைத்துக் கொள்கிறார்

    அமெரிக்காவில் 44ஆவது அதிபராகத்தான் ஒரு கருப்பினத் தலைவர் வரமுடிந்தது என்பதையும், இன்னும் கூட ஒரு பெண் அவ்வாறு வரவில்லை என்பதையும் திரு சமஸ் அறிவார், அதோடு, இந்தியக் குடியரசுத் தலைவராக சுதந்திரம் பெற்ற இருபதே ஆண்டுகளில் மூன்றாவது குடியரசுத் தலைவராக சிறுபான்மை இனத்தைச் சேர்ந்த திரு ஜாகிர் உசேன் அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டார்கள், அவ்வாறே மூன்றாவது பிரதமராக ஒரு பெண்மணி (இந்திரா காந்தி) தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டார் என்பதையும் அறிவார். 

 அதுமட்டுமல்ல சுதந்திரம் பெற்றபின்னான 13குடியரசுத் தலைவர்களில் இதுவரை சிறுபான்மை இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் 4பேர் இருந்திருக்கிறார்கள் என்பதும், தலித் சமூகத்தைச் சேர்ந்த ஓர்அறிஞர் இங்குதான் குடியரசுத்தலைவராக இருந்தார் என்பதையும அவர் நன்கறிவார். இதெல்லாம் அமெரிக்காவில் முடிந்ததா?

     இங்குள்ள சமூகப் பிரச்சினைகளை நாமறிவோம். நமது பலம்பற்றியும் பலவீனம் பற்றியும் நன்கறிவோம். குடியரசுத் தலைவராக ஒரு தலித்தும்,  பிரதமராக ஒரு பெண்ணும் வந்துவிட முடிகிற இந்தியாவில்தான், சிற்றூராட்சித் தலைவராக ஒரு பெண், அல்லது தலித் தேர்ந்தெடுக்ப்படுவதும் செயல்படுவதும் பெருத்த சவாலுக்கு உரியதாக உள்ளது என்பது நமது பலவீனம். 

  இந்தியாவின் மக்களாட்சியின் பலவீனத்தை நாம் நன்றாகவே அறிவோம். ஆனால், அதற்காக தனிநபரை முன்னிறுத்தி நடத்தும் தேர்தல் முறை நம்நாட்டை ஒருபோதும் முன்னேற்றாது!

 மற்றபடி நம் தேர்தல்-ஜனநாயகத்தில் உள்ள பலவீனங்கள் பற்றித்தான் பேசவேண்டியதும் உள்ளது. பணநாயகம் வளர்ந்துவிட்டதை, பாமர மக்கள் ஊடக வழியாக ஏமாற்றப்படுவதுபற்றி நிறையப் பேசவேண்டும். அதுபற்றிப் பேசவிடாமல், தனிநபரை முன்னிறுத்த என்ன அவசியம் இப்போது என்ன வந்தது?

 முதல்வர் வேட்பாளரை முன்மொழியாமல் தேர்தலுக்குப் போவதையே மக்கள் நலக்கூட்டணியின் “சர்வாதிகாரம்” என்கிறார் சமஸ்! 

   யோசித்துப் பார்த்தால், இப்படி இவர் தன் கருத்தைத் திணிப்பதுதான் அந்தக் கட்சிகளின் மீது திணிக்கப்படும் சர்வாதிகாரமாகும். 

 உண்மையில் பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரத்தில் நம்பிக்கை கொண்ட கம்யூனிஸ்ட்டுகள் யாவரும் மக்கள் ஜனநாயகத்தின் மாண்பை உணர்ந்தவர்கள். 

 அதனாலேயே தனிநபர் எவ்வளவு பெரிய ஆளாக இருந்தாலும் சாதாரண இரு தோழர்களின் கருத்தை ஏற்கும் மனநிலையைக் கட்சிக்குள் வளர்க்கிறார்கள்! 

 இதைத்தான் அவர்கள் “மத்தியத்துவப் படுத்தப்பட்ட ஜனநாயகம்” என்கிறார்கள்! “பாராளுமன்றம் முதல் பாதையோரம் வரை” கம்யூனிஸ்டுகள் ஒன்றுபோலப் பேசுவதன் ரகசியமும் இதுதான்! 

  கருத்தை உருவாக்குவது! திணிப்பதல்ல ஜனநாயகம்!

 இப்போது என் ஒற்றைக் கேள்விக்கு பதில் சொல்லுங்கள் திரு சமஸ்!-

இந்திய மக்களாட்சித் தேர்தல் முறையை, அமெரிக்க அதிபர் தேர்தல் முறைக்கு மாற்ற வேண்டும் என்கிறீர்களா?

-----------------------------------------

பார்க்க–

http://tamil.thehindu.com/opinion/columns/ 

(ஒர்ரேபொருளில் இரண்டு வேறுவேறு கட்டுரைகள்!(?)

ஏன் உங்கள் கண்களுக்கு நல்லகண்ணு தெரியவில்லை?/ Published: December 25, 2015

முதல்வர் வேட்பாளர்: ஜனநாயகமா, சர்வாதிகாரமா?-- Published: February 23, 2016