அம்மா கொடுத்த இலவச கிரைண்டருக்கு அநியாய லக்கேஜ் கட்டணம்!

பொள்ளாச்சி, கூடலூர் நிகழ்ச்சிகள் முடித்து, திருப்பூர் வழி,   காரைக்குடி அரசுப் பேருந்தில்  நேற்றிரவு புதுக்கோட்டை வந்தேன், ஒருவழியாகி.

திருப்பூரில் ஏறிய ஓர் இளைஞன் என் காலடியில் ஒரு சிறு மூட்டையைத் தள்ளிவிட்டான். அருகில் அமர்ந்த அவன், தன் காலுக் கடியிலும் துணி, வேறுசில வீட்டுப் பயன்பாட்டுக்கான பொருள் கொண்ட ஒரு மூட்டையை வைத்துக்கொண்டான்.  தினக்கூலித் தொழிலாளி போலத் தெரிந்தது.  உடனே தூங்கியும் விட்டான்.  என்தோள் வலித்தது. பாவம்.. தாங்கிக்கொண்டேன்.  தமிழ்ச்செல்வன்  கட்டுரை நினைவில் வந்தது. அவன் உடல் உழைப்பாளி, என் தூக்கத்தை அவனுக்காகத் தவணைகளில் வைத்துக்கொண்டேன்.. தோள்வலியும், இரண்டு இரவுகளாய்த் தூங்காத என் கண் எரிச்சலும் குறைந்தது போலிருந்தது!

கொஞ்சநேரம் கழிந்தது.. நடத்துநரிடம் சீட்டு வாங்கிய இளைஞன்,நேர்மையாக“லக்கேஜ் வாங்கணுமாசார்?” என்றான்!

நடத்துநர், என் காலின் கீழ் இருந்த மூட்டையைப் பார்த்து, 

“இது என்ன?” என்றார்.

உடனே அந்த இளைஞன், 

“சார் அதுவும் என்னதுதான்..  கிரைண்டர்” என்றான். 

அவனது நேர்மையைக் கண்டு மகிழ்ச்சியும் அதேநேரம் “உலகியலறிவு” இல்லாத அவனது அப்பாவித்தனத்தையும் என்ன செய்வதென்று புரியாமல், பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்....

எதிர்ப்பார்த்தது போலவே நடந்தது.

காரைக்குடிக்கு 150ரூபாய் சீட்டுத் தந்துவிட்டு, “கிரைண்டருக்கு ரெண்டு சீட்டு லக்கேஜ் வாங்கணும்” என்று நடத்துநர் சொன்னதும் அரண்டுவிட்டான் அந்த இளைஞன்! 

“ரெண்டு லக்கேஜா?.. அவ்வளவு காசு இல்லயே சார்” என்றவனைப் பார்த்து நாம் ஏதாவது உதவலாமா என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே, நடத்துநர் “அப்படின்னா கிரைண்டரை உன் காலுக்குக் கீழே உள்ள தள்ளி வச்சிக்க” என்றார். பரவாயில்லையே! அரசு விதிகளையும் மீறி இந்த ஏழைத் தொழிலாளிக்கு இன்னொரு தொழிலாளி உதவுகிறாரே என்ற (??) எனது நினைப்பைத் துண்டித்த நடத்துநர் 

“சரி எவ்வளவு வச்சிருக்கே?” என்றார். 

மீண்டும் தனது அப்பாவித்தனத்தை வெளிப்படுத்திய இளைஞன் பைக்குள் கைவிட்டு இருந்த பணத்தையெல்லாம் எடுத்து, “200ரூவாதான் சார் இருக்கு”என்றான். “சரி சரி இருக்குறத குடு, யாரும் வந்தா நா மாட்டிக்குவேன்ல? கிரைண்டருக்கு ரெண்டு டிக்கட் எடுக்கணும்” என்ற அரசு விதியை அவனிடம் காட்டுவது போல என்னிடம் நீட்டினார்... 

அப்படித்தான் இருந்தது...! நான் நொந்து கொண்டேன். 

கிரைண்டர் மிக்சி போலும் பொருள்களை எந்த நடுத்தர வர்க்கமும் கூட இப்ப லக்கேஜ் போடடு ஏற்றுவதில்லை. இலவசமாகக் கிடைப்பதை இதுபோன்ற ஏழைகள்தான் ஊர்மாற்றி ஏற்றிச் செல்கிறார்கள்! அதுவும் அந்த அம்மாகிரைண்டர் மிகவும் எடைக்குறைவாகவே இருந்தது!

இதைக் கவனித்து உதவக்கூடாதா நமது அரசுகள்?

ஆனால் அடுத்து நடந்தது வேறு!

பாதி வாழ்நாளைத் திருப்பூர் சாயப்பட்டறையில் தொலைத்துக் கொண்டிருக்கும் அந்த ஏழை இளைஞனிடம் அரசு விதியைக் காட்டி இருநூறு ரூபாயை  மிரட்டி வாங்கிய அந்த நடத்துநர், கடைசி வரை அதற்கான சீட்டைத் தரவே இல்லை....! 

நான் அந்த இளைஞனிடம் ஊரைக்கேட்க, காரைக்குடியைத் தாண்டி இருக்கும் ஓர் ஊரைச் சொன்னான்! “காரைக்குடியிலிருந்து போக காசு இருக்கா?” என்று கேட்டேன்... (இலக்கணக்குறிப்பு-கொடை வினா!)

“இருக்கு சார்” என்று பத்துரூபாய்த் தாள் மூன்றைக் காட்டினான். 

“லக்கேஜ் சீட்டுத் தரலயே” என்று நினைவூட்டியதும், “லக்கேஜ் போட்டா முந்நூறு ரூபாயாகும்னு சொன்னார்” என்றவாறு தனக்கு நூறுரூபாய் மிச்சம் என்பது போலும் நினைப்பில் இருந்துகொண்டான்!

வழக்கம்போல பயணிகளை அடகுவைத்து, ஓட்டுநரும் நடத்துநரும் ஓசியில் சாப்பிடும் சாலையோர மோட்டலில் வண்டி நின்றது. 

அந்தக் கடைகளில் எதுவும் வாங்குவதில்லை என்னும் முடிவோடு, கையிலிருந்த பிஸ்கெட்டைத் தின்று, கொண்டுவந்திருந்த தண்ணீரைக் குடித்து ஒரு தம் போட்டுக் கொண்டிருந்த  என்னிடம் தேநீர் குடித்துக் கொண்டிருந்த இளைஞன்,  திடீரென்று, 

“அந்த பஸ்லயும் லக்கேஜ் கேப்பாங்களாண்ணே?” என்று கேட்டான். 

“கேட்டா என்ன பண்ணுவ?-நான் கேட்டேன். 

“அஞ்சு ரூபாதான் டிக்கெட். லக்கேஜ் சேர்த்து பதினைஞ்சு ரூவாதானே ஆகும்? என்கிட்ட இருபது ரூவா இருக்கு”

அவனது சாமர்ததியத்தை நினைத்து சிரிப்பதா? 

அப்பாவித்தனத்தை நினைத்து வருத்தப் படுவதா? 

ஏழ்மையைின் நேர்மை கண்டு மகிழ்வதா...?

எனக்குத் தெரியவில்லை!

இலவசப் பொருள்களைக் கொண்டு போக மிகக் குறைந்த லக்கேஜ் கட்டணத்தை அம்மாவே நிர்ணயித்தால் நல்லாயிருக்கும் 

என்று மட்டும் தோன்றியது.. 

இல்லையென்றால்,  

இந்த மாதிரியான ஏழைகளிடம்,

இரவுக்கொள்ளைகள் 

பகலிலும் தொடரத்தானே செய்யும்?! 

அம்மாவின் அரசு கூடுதல் கருணையோடு யோசிக்குமா?

-----------------------------------------------------------------------------------------------

சின்னச் சின்னச் சிந்தனைகள் - 4.

-----------------------------------------------------------------------------------------------