மரபுக்கவிதை எனும் மகாநதி வற்றிவிட்டதா?

பாரதிதாசன் 

“மாறுவது மரபு

இல்லையேல்-

மாற்றுவது மரபு’

-என்பது ஒரு பொதுவிதி. ஒன்றிலிருந்து இன்னொன்று, அதிலிருந்து அடுத்தொன்று என்பது உலக வளர்ச்சியின் அத்தனை துறை – வகையிலுமே  பொருந்தக் கூடியதுதான்.

‘வானொலியின் ‘பேரன்”தானே வண்ணத் கொலைக்காட்சி? தொலைபேசியின் தொடர்ச்சிதானே தொலை-காண்பேசி?

இவை ஒவ்வொன்றின் ‘உச்சப்பயன்’  இருக்கும்போதே ‘இடைப்பயனுக்கும்“ தேவை இருக்கத்தானே செய்கிறது?

கட்டைவண்டி-மிதிவண்டி-தொடர்வண்டி-ஈருந்து-மகிழ்வுந்து- பேருந்து வானூர்தி-கப்பல் ஏவுகணை எனபது  தொடரும்போதே ஒவ்வொன்றும் அந்தந்த நிலையிலேயே தொடரவும் செய்கிறது. குரங்கிலிருந்து மனிதன் தோன்றி தனித்துவம் கண்டு வளர்ந்துவிட்ட பிறகும், குரங்கினம் முற்றாக அழிந்துவிடாமல் அதுபாட்டுக்குக் குதித்துத்தானே திரிகிறது! அததற்கும் உள்ள தேவை  தகவமைவு சமூகப் பயன்பாடு கருதி, அவை தொடரத்தான் செய்யும், தொடரவும்  வேண்டும்.

தேவைதான் புதிய வரவுகளின் தாய்!

தந்தை போலவே பிள்ளைகள் இருக்கவேண்டியதில்லை    அப்பாவின்-தாததா-பாட்டிகள் முதல் அவர்களின் முந்திய பரம்பரயின் ஜீன்கள் எது எது சேர்ந்து இன்றைய ‘சிறுமி’ வந்திருக்கிறாள் என்பது சுவையான ஆய்வாகும்! இலக்கியத்துக்கும் இது பொருந்தும் தானே?

எந்த-எந்த கொள்ளுத்தாத்தா எள்ளுப்பாட்டியின் எந்த-எந்த நல்ல ஜீன்களை நாம் ஏற்றுக் கொள்வது என்பது, இன்று நம் கையில் இல்லை. நாளை அதுகூட சாத்தியமாகலாம்! ஆனால் நமது பழைய இலக்கியங்களின் எந்த-எந்த நல்ல அம்சங்களை நாம் ஏற்றுக் நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம்?

உலகின் மிகப் பழைய மொழிகளில் ஒன்றான நமது தமிழ் மொழியின் மிகப் பழைய இலக்கிய வடிவமான மரபுக்கவிதை, மேற்சொன்ன நியதிக்குப் புறம்பாக-நமது கவனக் குறைவின் காரணமாவே –அழிந்துவிடும் நிலையில் உள்ளதை அறிஞர்கள்-எழுத்தாளர்கள் மட்டுமல்ல-வாசிப்பவர்களும் ஆழமாக யோசிக்க வேண்டுகிறேன்!

இன்றைய தமிழில் கவிதை எழுதுவோர் படிப்போர் ஒரு லட்சம் பேர் எனில் ஆயிரம் பேராவது மரபுக்கவிதை தெரிந்தவராக இருப்பார்களா என்பதும் சந்தேகமே! அதிலும் மரபுச் செழுமையோடு - புதுமைக் கருத்துகளை, பாரதி சொன்னதுபோல் “எளிய பதங்கள், எளிய நடை எளிதில் அறிந்து கொள்ளக் கூடிய சந்தம், . ஓரிரண்டு வருஷத்து நூல்பழக்கமுள்ள தமிழ் மக்கள் எல்லோருக்கும் நன்கு பொருள் விளங்குவதுடன் காவியத்துக்கு உள்ள நயங்களும் குறைவுபடாமல்…” அறிவியல் பார்வையோடு அழகியல் கோவையோடு எழுதக் கூடியவர் பத்துப் பதினைந்து பேராவது இருப்பார்களா என்பதும் சந்தேகம்தான்.

சங்க இலக்கியத்திலேயே மிகப்பழைய பா –காலத்தால் முந்திய- செய்யுள்-“மண்திணிந்த நிலனும்…(புறநாநூறு-எண்:2) கி.மு.2 ஆம் நூற்றாண்டு என்கிறார்கள். இன்றைய புதுக்கவிதையின் முதல்தொகுதி ‘புதுக்குரல்கள்’ சி.சு.செல்லப்பாவின் எழுத்து பிரசுமாக 1962இல் வெளிவந்தது. இவை இரண்டு தகவல்களும் சரிதான் எனில்

மூவாயிரம் வருஷத்து மரபுக்கவிதைத் தாத்தாவை வெறும் 30 வயது புதுக்கவிதைப்பெண் வெற்றி கண்டு விட்டாள் என்பது காலத்தின் வெற்றி இது சரியான வெற்றிதான்! தேவையான வெற்றிதான்! எனினும் தோற்றவர்களை முற்றிலுமாக ஒழித்துவிடத்தான் வேண்டும?

தோல்வியுற்ற அரசனின் மகளை வெற்றிபெற்ற இளவரசன் மணந்து கொள்வதுபோல(?) மரபுக் கவிதையின் நல்ல அம்சங்களை புதுக்கவிஞர்கள்- இன்றைய புதிய மரபுகளுக்கேற்ப ஏற்றுக்கொள்ள லாகாதா? ஆதில் சற்றேனும் கவனம் செலுத்தக் கூடாதா? என்பதே எனது கவலை தோய்ந்த வேண்டுகோள்!

‘ஒரு நாளில் எட்டுத்தேர் செய்யக்கூடிய கைதேர்ந்த தச்சுத் தொழிலாளர் ஒருவர், ஒரு மாதம் முயன்று செய்த ஒரே ஒரு அழகான தேர்ச்சக்கரம்போல-(புறநானுறு 87 எழுதியவர் ஒளவையார்)  நுணுகி நணுகி அர்த்தமும் அழகும் செறியச்செறிய எழுதவேண்டு மெனில் எவ்வளவு முயற்சியும் பயிற்சியும் தேவை! எண்ணிப் பாருங்கள்!

இவவளவு பயிற்சியும் முயற்சியும் இன்றைய கவிஞர்கள் எடுத்துக்கொள்கிறார்களா? என யோசிக்கவேண்டும்.

திணை, துறை, அணி, இறைச்சி, தொனிப்பொருள் வைத்து எழுதவேண்டும் என்று கூறவில்லை அவையும் வைத்து உரிப்பொருள் கருப்பொருள் மாறாக பாக்களை பாரதியார் வரை எழுத முடிந்திருக்கிறது என்பதை நாம் ஏன் கவனிக்கவில்லை? (சொல்ல வல்லாயோ கிளியே – பாரதி)

உலக மொழிகளிலேயே  வாழ்க்கைக்கு இலக்கணம் வகுத்து பொருள் இலக்கணம் படைத்த மொழி தமிழ்தான் என்று  வாய்கிழியப் பேசுகிறோம்! அந்தப் பொருள் இலக்கண வழியில் இன்று அக-புறக் கவிதைகள் -கடந்த 50ஆண்டாக- ஒன்றேனும் எழுதப்பட்டிருக்கிறதா என்று கேட்க விரும்புகிறேன்.

அரிமாப் பாவலர் துரைமாணிக்கம் (எ)
பாவலர் பெருஞ்சித்திரனார்

பெருஞ்சித்திரனார் ஒருவர் இருந்து எழுதிக் கொண்டிருந்தார்-அவரும் அவரைத் தொடந்து எழுதியவர்களும் தனித்தமிழில் எழுதிப் போயினர் கட்டளைக் கலித்துறை எனும் பாவகை அனேகமாக அழிந்தே போயிற்று, வெண்பாவைக் கொஞ்சப்பேர்  எழுதுகிறார்கள் (ஆதிபராசக்தி திரைப் படத்தில் கண்ணதாசன் பயன்படுத்திய அபிராமி அந்தாதியின் முதல் பாடலான ‘மணியே மணியின் ஒளியே’ கட்டளைக் கலித்துறைக்குப் பிரபலமான எடுத்துக் காட்டாகும்)

பெருஞ்சித்திரனாரின் மகபுகு வஞ்சி அளவிற்கு, ஐயையும் பாரதிதாசனின் மணிமேகலை வெண்பாவும், முடியரசனின் பூங்கொடியும் இன்றைய நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு ஏற்கமுடியாதவை. காரைக்குடி ‘அனிச்சஅடி’ ஆ.பழனியின் “கார்ல் மார்க்ஸ் காவியம்“ கூட அருமையான நூல்தான். ஆனால் தேம்பாவணி போல ரட்சணிய யாத்திரிகம் போல இதுவும் பழந்தமிழ்போல் எழுத முடியும் என்று காட்டியதன்றி வேறு சமூக விளைவு இந்தக் க விதைகளால் என்ன நேர்ந்தது?

பழந்தமிழின் நல்ல அம்சங்களை அழகியல்-வடிவங்களைக்கூட (அப்படியே அல்ல பாரதி போல சிந்து கண்ணியாக்கி) புதிய விடியல்களைச் சொல்ல நாம் என்ன முயற்சியும் பயிற்சியும் எடுத் திருக்கிறோம்? --மறைவாக நமக்குள்ளே பழங்கதை சொல்வதன்றி?

மரபுக் கவிதை என்றால் எண்சீர் அறுசீர்விருத்தம்தான் என்று பெரும்பான்மையோர் நினைக்குமளவுக்கு பழந்தமிழின் நல்ல இலக்கிய அம்சங்கள் மறைந்தே போய்விட்டனவே! இந்த விருத்தங்களை வளர்த்துக் காத்த பெருமையும் கவியரங்கங்களுக்கு உண்டு. இவற்றைத் தாண்டி மரபுக்கவிதை இல்லையோ எனும் உணர்வை வளர்த்த பெருமையும் சில கவியரங்கங்களுக்கே உண்டு! திராவிடக் கட்சிகளின் தாக்கம் இது.

கடுகைத் துளைத்து ஏழ்கடலைக் புகட்டி…

மரபுக் கவிதையின் மிகச் சிறந்த அம்சங்கள் இரண்டு

1.எதுகை மோனையில் இரண்டடி மடக்கு

2.உணர்ச்சிக் கேற்ற ஒசை மிடுக்கு  இதில் பலமும், பலவீனமும்

பெரும்பாலும் நான்கு அடி எனும் கட்டுக்கோப்பால் இரண்டடியில் முடிந்துவிடக்கூடிய கருப்பொருள் இழுபடுகிறது.  மூன்றரில் முடியக்கூடிய பாவகை உண்டு என்பது வேறு – பெருஞ்சித்திரனாரின் ‘மகபுகு வஞ்சி’ எனும் பருவப் பெண்களின் வாழ்வியல் மாற்றம் குறித்த அற்புதமான வஞ்சிப்பாக்கள். இதிலேயே ஆழ அமுக்கி முகந்து சுவையும் பொருமை  இணைய வைத்த பெருமை தமிழின் பழம்புலவர் பலருக்கு உண்டே!

எத்தனை வகைகள் தமிழ்க்கவிதையில் இருந்தன!

அவை எல்லாம் இப்போது பழங்கதை தானா??

ஆசிரியப்பா-

‘நுனிப்புல் மேய்ந்தால் எளிதாய்த் தெரியும்

அணுகிப் பார்த்தால் ஆழம் புரியும்- ஆற்றல் மிகுந்த ஆசிரியப்பாவில் புகழ்பெற்ற கவிதைகள் குறுந்தொகை நற்றிணை அக,புறநானூறுகள் சிலப்பதிகாரம் மற்றும் பாரதிதாசனின் குடும்பவிளக்கு, இருண்டவீடு.
ஆசிரியப்பாவிலேயே, ஈற்றயலடி முச்சீராய் ஏனைய அடிகள் நாற்சீராய்க் கொண்ட நேரிசை ஆசிரியப்பா, இடையிடையே சீர்கள் கூடி-குறையக் கூடிய இணைக்குறள் ஆசிரியப்பா, நாலடியிலேயே நிற்கும் நிலைமண்டில ஆசிரியப்பா, எந்த அடியையும் எந்த அடியாகவும் மாற்றிக்கொள்ளக் கூடிய அடிமறிமண்டில ஆசிரிப்பா எல்லாம் எங்கே?!

வெண்பா:-

“புலவர்க்கு வெண்பாப் புலியென்று கூறி

பலரையும் இன்று பயமுறுத்தும் வெண்பாவில்

இன்றளவும் நிற்கும் இனிய கவிதைகளைக்

கொண்டிருக்கும் முன்னோர் கொடை  - எனும் நூல்கள்

திருக்குறள், நாலடியார் உள்ளிட்ட கீழ்க்கணக்கு நூல்கள்,  நளவெண்பா முத்தொள்ளாயிரம், பாரதியின் குயில்பாட்டு, (சுஜாதா வெண்பா எழுத ஆசைப்பட்டு அவ்வப்போது தளைப்பிழைகளோடு எழுதியிருக்கிறார்)
வெண்பாவிலேயே இரண்டடியில் நிற்கக் கூடிய குறள்வெண்பா, மூன்றடியில் நிற்கக் கூடிய சிந்தியல் வெண்பா, நாலடியில் வரக்கூடிய நேரிசை மற்றும் இன்னிசை வெண்பா, பன்னிரண்டடி வரக்கூடிய பஃறொடை வெண்பா, இந்தப் பட்டியலில் சேராவிட்டாலும் இணைந்து நிற்கும் கலிவெண்பா இவையெல்லாம் பாடப்புத்தகத்தில் மட்டும்தானா? 

கட்டளைக் கலித்துறை-

‘கருத்தையும் எண்ணிக் கவலைப் படாத கவிஞரிடை      எழுத்தையும் எண்ணி எழுதிடச் சொல்லும் இலக்கணமே’ --        கட்டளைக் கலித்துறை. இந்தப் பாவகை இலக்கணத்தைப் பாடிய நூல், காரிகை. அபிராமி அந்தாதி இந்த வகையில் புகழ்பெற்றது. கோவை இலக்கியம் இதில் அமையும். 

விருத்தம்:-

‘இன்றளவும் புகழோடும் இருக்கும் பாக்கள்

        எண்சீராய் அறுசீராய் வரும் இரண்டே 

என்றாலும் இதிலேயே தொண்ணூற்றாறுவகை சந்த வேறுபாடுகளைப் பாடிப் புகழ்பெற்றான் கம்பன். முந்திய சிந்தாமணி, தேவார-திருவாசகப் பதிகங்களோடு, பிந்திய பெரியபுராணப் பாக்களில் பெரும்பாலும் விருத்தங்களே இசையோடு பாடத்தக்கனவாய் உள்ளன. பாரதிதாசனின் பாண்டியன் பரிசு, தமிழியக்கம், அழகின் சிரிப்பு நூல்களும் விருத்த வகைகளே! பிள்ளைத்தமிழ்ச் சிற்றிலக்கியத்தில் விருத்த வகைகளின் பெருகிய அழகைப் பருகிப் பார்ககலாம். (பதினான்கு சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம் இப்போது யாருமே எழுதுவதில்லை!)

மற்றும்-

மேற்கூறிய  வகைகளில் மட்டுமல்லாமல் சிந்து கண்ணி வகையில் நவபாரதக் கதையைக் கருவாக்கி பழம்பாரதக் கதையை மறு-உருவாக்கியவன் பாரதி!

அவனது பாஞ்சாலி சபதமே அதற்குச் சான்று!

இவையெல்லாம் இன்னும் கிடைக்கின்றன. ஆனால் இவையெல்லாம் கடந்தகாலக் க(வி)தைகள்! இந்தத் தங்க வைர வெள்ளி நிலக்கரிச் சுரங்கங்களிலிருந்து கிடைக்கும் கனிமவகைகளை இன்றைக்கு ஏற்ற (ஃபேஷன்) நகையாக்கி அணியத்தரும் அருங்கவிஞர்கள் இப்போது யாரும் இல்லையா? ஏன்?

புதுக்கவிஞ்ர்களின் மரபுத்; தீண்டாமையால் -அல்லது அறியாமையால்- நமதுமரபுக் கருவூலங்கள் மண்மூடிப் போகவேண்டியது தானா? கண்ணதாசனுக்குப் பிறகு இவற்றைப் பயன்படுத்திப்-புகழ்பெற்ற -கவிஞர்கள் யாரும் இல்லையா?!

அவ்வளவுதானா?

மரபுக் கவிதை எனும் மகா நதி வற்றிவிட்டதா?

நமது குறுந்தொகையும் புறநானூறும் திருக்குறளும் சிலப்பதிகாரமும் கம்பனின் தொண்ணூற்றாறு வகை விருத்தங்களும் ஆழ்வார்-நாயன்;மார் பாடல்களும் காலத்தை வென்று நிற்கும் சிலநூறு சித்தர் பாடல்களும் பாரதியின் சிந்து கண்ணியும் பாரதிதாசனின் அழகின் சிரிப்பும்  ஆகிய புகழ்பெற்ற கவிதைகள் அனைத்துமே உருவ அழமும் உள்ளடக்கச் சிறப்பையும் சரிவிகிதத்தில் கொண்டிருந்தன என்பதுதானே அவற்றின் இறவாப் புகழின் இரகசியம்!

மற்றெந்த இலக்கிய வகையைக் காட்டிலும் மொழியின் பண்பாட்டு மரபுகளை அதிமாகக் கொண்டிருப்பது கவிதைதான், இதனாலேயே அவசர வாழ்வியலில் தேவையற்றுப் போகப் பெரிதும் வாய்ப்புள்ளதும் மரபுக்கவிதைதான்! ‘காவியப் படுதாக்களை விடவும், புதுக்கவிதைக் கைக்குட்டைகளே’ அதிகம் தேவைப்படுகின்றன எனும் வைரமுத்துவின் கருத்தைப் புறந்தள்ளிவிட முடியாது.

தமிழில் இந்த மரபுத்தொடர்ச்சியைப் புரிந்தவர்கள் புதுக்கவிதை எழுதியபோது பெருவெற்றி பெற்றனர். மீரா, இன்குலாப், சிற்பி, மேத்தா தமிழன்பன் என வெடித்துக் கிளம்பிய வானம்பாடிகளின் வெற்றி, நவீன இலக்கியத்தின் வெற்றியாகவே கொண்டாடப்பட்டது. மரபின் தொடர்ச்சியாக புதுக்கவிதைக்குப் புகழ்சேர்த்த வானம்பாடிக் கவிஞர்கள் இந்தப் பரிணாம வளர்ச்சியை உணர்ந்து பாடியவர்களே என்பதைக் கவனிக்கவேண்டும். அப்துல் ரகுமான் வானம்பாடிகளுக்குப் பின்னால், இந்த வரிசையில் சேர்ந்தார். வைரமுத்து தனியாக வந்து இணைந்தார். இவர்கள் அனைவரும் வெற்றியும் பெற்றனர்.

நேரடியாகவே புதுக்கவிதை எழுத்த தொடங்கி, தனக்கென ஒரு பாணியை வைத்துக் கொண்ட கல்யாண்ஜி, கந்தர்வன், நெல்லைஜெயந்தா, அழகிய பெரியவன், இலக்குமிகுமாரன் ஞானதிரவியம், எச்..ஜி.ரசூல், நா.முத்துக்குமார், யுகபாரதி,  முதலான கவிஞர்களுக்கும் மரபின்செழுமை கைகொடுத்திருப்பதை இவர்களின்  வெற்றி பெற்ற கவிதைகளிலேயே காணமுடியும்.

இவர்கள் தவிர-

புதுக்கவிதை எழுதமாட்டேன் எனவரும் ஒரு பட்டியலில் பாரதிதாசன் முதற்கொண்டு, இன்றைய குலோத்துங்கன் (வா.செ.குழந்தைசாமி) முதலிய சிலரும் உண்டு.

ஆனால் --

உருவம் அல்லது உள்ளடக்கம் என இரண்டில் ஒன்றினால் மட்டுமே சிறிதுகாலம் பேசப்படும் கவிதையைக் காட்டிலும் இரண்டிலும் இணைந்துவரும் கவிதைகளே காலத்தை வென்று நிற்கும் என்பதைச் சொல்ல வேண்டியதில்லை.

எல்லாவகை உணர்ச்சிகளையும் ஒரே ராகத்தில் 

சொல்லிவிட முடியாது.

எல்லாவகை ராகத்திலும் ஒரே உணர்ச்சியைச் 

சொல்லிவிடவும் இயலாது.

மோசமான உள்ளடக்கம் 

அழகான உருவத்தால் வெற்றிபெறுவது கூடாது

மோசமான உருவத்தில் 

அருமையான உள்ளடக்கம் வெற்றிபெறுவது முடியாது.

“நாலரைக்கம்பன்“ என்று பேசப்படும் மகாவித்துவான் மீனாட்சி சுந்தரனார் அவர்களின் சுமார் 45,000 பாடல்களில் (இரண்டு வட்சம் வரிகள்?) ஒருபாடல் ஒருவரியேனும் இன்றைய சாதாரணப் படிப்புள்ள தமிழன் நெஞ்சில் தடம் பதித்திருக்கிறதா?

மாறாக-

ஒரு கவிதைத் தொகுப்பும் போடாத, வேறு கவிதையேதும் எழுதாத ஒருவர் எழுதிய ஒரே ஒரு குட்டியூண்டுக் கவிதை,

தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் தனீ இடம் பிடித்துவிட்டதே!

கவிஞர் சிற்பி 

‘இரவில் வாங்கினோம்

விடியவே இல்லை“என்னும் அரசியல் விமர்சனக் கவிதைதான் அது!

-எழுதியவர் சேலம் அரங்கநாதன் என்பவர். இவர் வேறு எதுவும் எழுதியதாகத் தெரியவில்லை அல்லது புகழ்பெறவில்லை.

ஆனால் இந்த இரண்டுவரிகூட இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற15-08-1947 அன்று இரவே பாரதிதாசன் எழுதிய-

‘இரவில் வாங்கிய இந்திய விடுதலை

  என்று விடியுமோ யார் அறிகுவரே’ எனும் வரிகளின் சுருக்கம்தான் என்பது நிறையப் பேருக்குத்தெரியுமா என்பது எனக்குத் தெரியாது.

என் வேண்டு கோள் எல்லாம் வா.செ.குழந்தைசாமி போன்ற அறிவியல் அறிந்த தமிழறிஞர்கள் புதுக்கவிதை எழுத மாட்டேன் எழுதப் பிடிவாதமாக இருப்பபதைவிடவும் பாரதிபோல-எளிய மரபுக் கூறுகளுடன் கூடிய நெடுங்கவிதைகளை-எழுத வேண்டும் என்பதுடன் வெற்றி பெற்ற புதுக்கவிஞர்கள் தமிழின் பழைய மரபு வடிவங்களை மறத்தமிழர்கள் மறந்துவிடாமலிருக்க ‘ஏதாவது செய்ய முன்வரவேண்டும் என்பதே.

தமிழின் முன்னோடிக் கவிஞர்கள் பலரும் அவரவரையும் பாதித்த அவருக்கு முன்னோடிக் கவிஞராகத் தோன்றியவர்களில ;-நல்ல அம்சங்களை தமக்குத் தேவையான இடங்களில் பயன்படுத்தியிருப்பதைக் கவனிக்கவேண்டும்.

பித்தா பிறைசூடி பெருமானே அருளாளா…எனும் தேவாரச் சந்தமே

வெய்யோன் ஒளி தன்மேனியின்’-என்று கம்பனைப் பாடத் தூண்டியது

இதே சந்தம்தான் பாரதிதாசனை ‘கொலை வாளினை எடடாமிகு கொடியோர் செயல் அறவே’என்று குமுறவைத்தது என்பது மரபின் - மறுபதிப்புகள் அல்லவா?

சுந்தரர் கும்பிட்டார் அதே சந்தத்தில் கம்பன் குழைந்தான்! அதே விசையில் பாரதிதாசன் குமுறுகிறானே!  கடந்த நூற்றாண்டின் பாதியோடு இரண்டாயிரம் வருஷத்து மரபுக்கவிதையின்

உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்புகள் ஒரே வகையில் அடங்கிப்போய்விட்டனவா?  

பட்டுக்கோட்டையார்

புதுக்கவிதை தோன்றி புகழ்பெற்ற பிறகு ஊடகங்களின் அறிவியல ;யுக மாற்றம் நிகழ்ந்த பிறகு மரபுக்கவிதை என்பது வெறும் எண்சீர் அறுசீர் விருத்தங்களோடு தேங்கிவிட்டது ஏன்?

கால காலமாகப் பொங்கிப் பிரவகித்து வந்த, பலநூற்றாண்டுக் காலமாக. தொடர்ந்து நீந்தி மகிழ்ந்து வந்த, மரபுக்கவிதை எனும் மகாநதியை மறுத்துவிட்டு இந்த நம் தலைமுறை மட்டும் குளியலறையில் சிறு  குவளையிலேயே குளித்துவிட வேண்டியதானா?

இருப்பவர்கள் செயற்கை நீச்சல் குளத்தை மாடியிலேயே ஏற்படுத்திவிட முடிகிறபோது மகாநதியின் கரையில் நின்று கொண்டு மறுகி மறுகி விழிப்பது நீச்சல் தெரியாததால் தானே?

எனவே கவிஞர்களே –

நவீன யுத்திகளோடு மரபுக்கவிதை எனும் மகாநதியில் இறங்கி மகிழ, நமது பழந்தமிழில் உள்ள நல்ல அம்சங்களை எடுத்துக்கொள்ள மறுத்துவிடாதீர்கள் என்றுதான்  கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

தென்னன் வாழ்க, வாழ்க! என்று சென்று பந்த டித்துமே;

தேவ ரார மார்பன் வாழ்க! என்று, பந்த டித்துமே.- இளங்கோவடிகளும் 

‘உறங்கு கின்ற கும்ப கன்ன

உங்கள் மாய வாழ்வெலாம்…- -- கம்பனும்

நட்ட கல்லை தெய்வ மென்று

நாலு புட்பம் சாத்தியே…--- சித்தர் சிவவாக்கியரும் 

அச்ச மில்லை அச்ச மில்லை

அச்ச மென்ப தில்லையே..- -- பாரதியும்

நடவு செய்த தோழர் கூலி

நால ணாவை ஏற்பதும் …-- பாரதிதாசனும்

கத்தி யின்றி ரத்த மின்றி

யுத்தமொன்று வருகுது…--- நாமக்கல்லாரும்

நெஞ்சினைப் பிளந்த போதும்

நீதி கேட்க அஞ்சிடோம் --  பட்டுக்கோட்டையும்

பட்டினிக் கொடுஞ்சிறைக்குள்

பதறுகின்ற மனிதர்காள் -- சர்வதேச கீதமும் நம் பரம்பரைச் சொத்து! 

இதை மறந்துவிட வேண்டாம்! 

மகாநதிகளை மறுத்துவிட்டு, குளியலறையில் 

குவளையில் குளிக்க வேண்டாம் என்றுதான் நானும்

எச்ச ரிக்கை எச்ச ரிக்கை

எச்ச ரிக்கை செய்கிறேன்!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------  

கட்டுரை ஆசிரியரின் அலைபேசி - 94431 93293