இவர் யார் தெரிகிறதா?

இவர் யார் தெரிகிறதா?

தமிழ்நாட்டு மக்களில் 

லட்சத்தில் 

ஒருவருக்காவது 

இவரைத் தெரிந்திருந்தால் 

அதுகூட வியப்புத்தான்! 

ஏனெனில் 

இன்றைய 

நம் நாட்டு நிலைமை 

அப்படி இருக்கிறது! 

நாம் இன்று வாழும் “சுதந்திர“ வாழ்க்கைக்காகத் 

தன் கணவரைத் 

தியாகம் செய்தவர் இவர்!

இந்தியச் சுதந்திரப் போரில் கணவரை இழந்த இவர், 1998இல் காலமானார்.

இவரது கணவரின் தியாகம் உலகமெங்கும் வாழும் இந்தியர்களால் முக்கியமாகத் தமிழர்களால் 
நன்கு அறியப்பட்டது.
2004இல் அந்தத் தியாகத் திருமகனின் நூற்றாண்டுவிழாவை ஒட்டி, சிறப்புத் தபால்தலை வெளியிடப்பட்டது

இவரைத் தெரிவது இருக்கட்டும்.

அண்மையில் இவரது கணவரால் புகழ்பெற்ற அவ்வூருக்குப் போயிருந்தேன். அந்த வீரத்திருமகனின் நினைவிடத்திற்கும் போயிருந்தேன். மாமனிதனின் நினைவிடம் இருந்த இன்றைய இருப்பைப் பார்த்து நொந்து திரும்பினேன் –

ஆம்! அந்த மாவீரனின் நினைவுச் சின்னம், இந்திய விடுதலைப் போரின்  நூற்றாண்டு விழாவின்போது --ஆகஸ்டு,15, 1957ஆம் ஆண்டே-- அன்றைய தமிழக அரசால் திறந்துவைக்கப்பட்ட பெருமைக்குரியது! ஆனால்...

தொடர்வண்டி நிலையத்தின் அருகில் நகரின் நடுவில் நினைவுச் சின்னமும் அருகிலேயே நினைவுமண்டபம் ஒன்றும் இருக்கிறது! அங்கு அந்தத் தியாக சீலனின் வாழ்க்கை வரலாறு அரங்கும் இருக்கிறது அதாவது இருந்திருக்கிறது வாழ்க்கை வரலாறு ஓவியங்களாக வரைந்து வைக்கப்பட்டுள்ள போதிலும் இப்போதெல்லாம் திறக்கப்படுவதே இல்லையாம்! இதேபோல் எதிரிலுள்ள- அதாவது முன்னர் இருந்த- படிப்பகமும் பாழடைந்து குப்பையாகக் கிடக்கிறது!

அந்த நம் சுதந்திரப்போராட்ட வீரன் இறந்த இடத்தில் ஒரு சிறிய மேடை கட்டி சுற்றிலும் இரும்புச் சங்கிலி போட்டிருக்கிறார்கள்! அதைச் சுற்றித்தான் குப்பைகள் கொட்டப்படுகின்றன!

தேசத்தியாகிகளை மறந்து, தேசத்துரோகிகளின் காலடிகளை நத்திக்கிடக்கும் --இன்றைய அரசியலில் தலைவர்களாகத் திரியும்—பலஜென்மங்களுக்கு என்ன தண்டனை கொடுக்கலாம் என்று நான் சிலநேரம் யோசிப்பதுண்டு. நீதிமன்றங்களையே கூட ஏமாற்றிவிடக் கூடிய இவர்களை மக்கள் மன்றங்களின் தீர்ப்பாக இதுபோலும் தியாகிகளின் இருப்பிடத்தைத் தினமும் தன் கையால் விளக்குமாறு கொண்டு கூட்டிச் சுத்தப்படுத்துவதையே தண்டனையாக்க் கொடுக்க வேண்டும் எனத்தோன்றுகிறது

“தியாகிகள் பதற

துரோகிகள் செலுத்தும்

அரசியல்”  என நான் எழுதி 30ஆண்டுகளாகிவிட்டன. (கல்கி–1986) ஆனால், நிலைமை முப்பதாண்டுக்குப் பின்னும் இன்னும் மோசமாகியே இருக்கிறது!

அந்தத் தியாகி –             

இந்திய சுதந்திரப்போரின்போது, நம் தேசியக் கொடியைக் கீழே போடச் சொல்லி, ஆங்கில அரசின் அடிவருடிக் காவலனால் அடித்து அடித்து மண்டை உடைபட்டும் கொடியை விடாமல் தன் உயிரைவிட்டுக் கொடிகாத்த குமரன்! அக்டோபர்4,1904இல் பிறந்து, ஜனவரி-11,1932இல் 28வயதில் மறைந்த
கொடிகாத்த குமரன் தான் அவர்!

இந்தப் படத்திலிருக்கும் நம்தாய் அவரது துணைவியார் ராமாயி அம்மாள்.

“தண்ணீர்விட்டோ வளர்த்தோம் சர்வேசா இப்பயிரை

கண்ணீரால் காத்தோம்! கருகத் திருவுளமோ?” – மகாகவி பாரதியின் இவ்வரிகளை வாய்விட்டுப் பாடிப்பாருங்கள்.. பெருமூச்சு வரும். நாடு வாழ்க!

---------------------------------------------------