18-12-1980 அன்று பணியில் சேர்ந்த நான், 31-5-2014 இன்று,
நினைவலைகளில்
மனம் தளும்ப ஓய்வு
பெறுகிறேன்,
34ஆண்டுகள்! பதவிஉயர்வில் செல்லாத ஒரே பணி!
நான் விரும்பி ஏற்ற தமிழாசிரியப்
பணி!
இந்தப் பணிக்காலத்தில்,
நல்ல நிகழ்வுகள் மிகுதியாக,
கசப்பான நிகழ்வுகள் குறைவாக
வாய்க்கப்பெற்றது என் பெறுபேறு!
எத்தனை வகையான மாணவர்கள்!
எத்தனை வகையான பெற்றோர்கள்!!
எத்தனை வகையான ஆசிரியர்கள்!!!
எத்தனை வகையான அலுவலர்கள்...!
எத்தனை வகை-வகையான மக்கள்!... அடடா!
(இவர்களைப் பற்றியெல்லாம் அவ்வப்போது சிறுகதை,கட்டுரை கவிதைகள் எழுதியிருந்தாலும் இன்னும் எழுத ஏராளமுண்டு)
பத்தாம் வகுப்புக்குப் பாடம் நடத்தும் பட்டதாரி ஆசிரியராக (தமிழாசிரியராக) 18-12-1980இல் பணியில்சேர்ந்த நான், அதே நிலையிலேயே 31-05-2014 இன்றுஓய்வு பெறுகிறேன்.
“இந்தப் பணி மூப்பிற்கு, 2000ஆம் ஆண்டிலிருந்து 2014வரை, அடுத்தடுத்து முதுகலை ஆசிரியர் / உ.நி.,பள்ளி - மே.நி.பள்ளித் தலைமை ஆசிரியர் / மாவட்டக் கல்வி அலுவலர் / ஆகி முதன்மைக்கல்வி அலுவலருக்கான பட்டியலில் இடம்பெற்றிருக்க வேண்டும், நீ இப்படி வெட்டியாத் திரியிறியே“ என்று திட்டிய நண்பருண்டு.
ஆசிரியப்
பணியிலிருக்கும் மனநிறைவு
அலுவரானபின்
இருக்காது என்பதில் நான்
இப்போதும் தெளிவாகவே இருக்கிறேன்.
எந்த வேலையாக இருந்தாலும் தன்னார்வமாய் அதைச் செய்யும் போது கிடைக்கும் மனநிறைவு, பதவி உயர்வால் கிடைக்கும் தற்காலிகப் பெருமையில் நிச்சயம் கிடைக்காது.
“எதையும் கஷ்டப்பட்டுச் செய்தால் சரியாக வராது, இஷ்டப்பட்டுச் செய்தால் நிறைவாக அமையும்” எனும் என் அனுபவத்தையே என் மாணவர்க்கும் சொல்லியிருக்கிறேன்.
எங்கள் மாவட்ட முதன்மைக் கல்வி அலுவலர்,
முனைவர் நா.அருள்முருகன்அவர்கள்
போல்வார்,
மாநிலம் முழுவதும் தேடினாலும் கிடைப்பார்களா என்பதும் அரிதே!
இவர் விதிகளை மாற்றக்கூடிய விதிவிலக்கு, சத்திய வார்த்தை!
நல்லவன் வாழ்வான் படத்தில் எம்.ஆர்.ராதா, “பணக்காரனா
இருந்தும் எப்பிடிடா ஜேம்சு நீ நல்லவனா இருக்கே?!” என்று கேட்பது போல,
அதிகாரியாக இருந்தும் அன்பும், அறிவும் ஒருங்கே அமைவது அரிது! தொடர்வது அரிதினும் அரிது.
இதுபற்றி ஒரு நகைச்சுவைக் கதையே சொல்வார்கள்!
நமது இன்றைய அரசு அமைப்பில்,
தாசில்தார் வீட்டு நாய்
செத்துப் போனால்
ஊரே திரண்டு வருமாம்,
தாசில்தாரே செத்துப்போனால்
ஒரு நாய்கூட வராதாம்!
இதுதான் பதவியின் தற்காலிகப் பெருமை!
என் தனிப்பட்ட பணியால் வரும்
பெருமை நிரந்தரமானது!
இதை வேறு யாரும் பறித்துவிட
முடியாது!
ஆனால் –
இன்னும் எனக்குள் ஒரு பெரும் குறை உள்ளது.
“இந்த மக்களுக்காக,ஏழை மாணவர்க்காகப்
பணியாற்றினேன்” என்னும் பெருமை எனக்குள் இருந்தாலும், ஒரு
பெரும் குறை!
அது, தனிப்பட்ட நான் பொருளாதாரத்தில்
வளர்ந்த அளவிற்கு என் ஏழை மக்கள் உயரவில்லையே எனும் குறை.
அதற்கு என் பணி பயன்படவில்லையோ எனும் ஆற்றாமை!
1980இல், நான் வேலையில் சேர்ந்தபோது, மிதிவண்டி விலை 500ரூபாய்! அப்போது அது நான் வாங்கிய மொத்தச் சம்பளம் : அடிப்படைச் சம்பளம்-ரூ450+ அகவிலைப்படிரூ20+ ஊரக அரசு ஊழியர் ஊக்க ஊதியம் (RSIA) ரூ10., ஆக, மொத்தச் சம்பளமேரூ.480தான்) எனவே, ரொக்கம் தந்து வாங்கமுடியாமல் மாதம் ரூ.50 வீதம்(!) செலுத்துவதாக ஆவுடையார் கோவில் இந்தியன் ஓவர்சீஸ் வங்கியில் கடன் பெற்று, புதிய மிதிவண்டி வாங்கினேன்!
இப்போது ஓய்வு பெறும் முன், 60,000ரூபாய்க்கு மேல் விற்கும் “ஆக்டிவா“ இருசக்கர வாகனத்தை, வங்கிக் கடன் வாங்காமலே என் மாதச்சம்பளத்திற்குள் வாங்கியிருக்கிறேன்!
இதுதான், எனது அரசுப்பணியின் 34ஆண்டுக்கால பொருளாதார வரலாற்றின் சுருக்கம்!
போராட்டத்தில் விளைந்த கவிதைகள்
-
இந்த ஊதிய வளர்ச்சி யாருடைய கருணையாலோ, பெருந்தன்மையாலோ கிடைத்துவிட வில்லை!
1985-86, 89,2003ஆம் ஆண்டுகளில் லட்சக் கணக்கில் அரசுஊழியர்களும் ஆசிரியர்களும் வீதியில் இறங்கிப் போராடி, மாதக் கணக்கில் சிறையிருந்து, பெற்ற உரிமை!
1985 “ஜேக்டீ“ போராட்டடத்தில் புதுக்கோட்டைச் சிறையில் 50நாள்களுக்குமேல் சிறையிருந்த அரசுஊழியர் ஆசிரியர்களில் நானும் ஒருவன்! அப்போது தீபாளியன்று உண்ணாவிரதம் இருந்து, நடத்திய சிறைக் கவியரங்கில் நான் தலைமையேற்று நடந்த கவியரங்கில் நான் பாடிய “ஏணிகளே தோணிகளே இங்கு வந்த ஞானிகளே, அந்தோணி கையிலே அகப்பட்ட பிராணிகளே!” என்ற வரிகள் சிறையைத் தாண்டியும் பிரபலமானது! (போராட்டம் முடிந்து, தேர்வு நடத்திக் கொண்டிருந்த போது, பார்வையிட வந்த மா.க.அ. “உங்க பேரு?” என்று கேட்க, நான் சொல்ல, “ஓ...! ஏணிகளே தோணிகளே! நீங்க தானே?” என்று கேட்டார்!
சிறைக் கவியரங்கில் நான் வாசித்த “எங்கள் கிராமத்து ஞானபீடம்” கவிதை சில மாதங்கள் கழித்து, கல்கி வார
இதழின் கடைசி முழுப்பக்கக் கவிதையாக வெளிவந்தது –
 |
| (2-3-1986 கல்கி வார இதழின் கடைசிப் பக்கத்தில் முழுப்பக்கக் கவிதையாக வெளிவந்த எனது கவிதை, எனது இயற்பெயரிலேயே வெளிவந்தது!) ------------------------------------------- இந்தக் கவிதை வெளிவந்த அட்டைப்படம் கீழே உள்ளது:  |
இன்னொரு அரசியல் கவிதையும்
“கல்கி”வார இதழிலேயே சற்றே முன்னர் வந்திருந்தது.
இவை எனது போராட்டக்கால இலக்கியங்கள்-
அந்தக் கவிதை இதோ -
(இவை இரண்டும் 1993ஆம் ஆண்டு சிவகங்கை கவிஞர் மீரா அவர்களின் “அன்னம்“ பதிப்பக வெளியீடாக வந்த எனது முதல் வெளியீடான “புதிய மரபுகள்” கவிதைத் தொகுப்பில் இடம் பெற்றது.
இந்தத் தொகுப்பு, மதுரை காமராசர் பல்கலைக் கழகத்தில்
முதுகலைத் தமிழ் மாணவர்க்கான பாடநூலாக 1995-2015 ஆண்டுகளில் இடம் பெற்றது.
இதற்குக் காரணமான பேரா.முனைவர் இரா.மோகன் அவர்களுக்கு நன்றி.
இந்த நூலை இரண்டாம் பதிப்பாக 2015இல் வெளியிட்ட
அன்னம்பதிப்பக உரிமையாளர் தம்பி மீரா.கதிர் அவர்களுக்கும் எனது நன்றி)
 |
| இந்தக் கவிதை வெளிவந்த கல்கி இதழின் அட்டைப் படம் கீழுள்ளது :  |
எனினும் -?
இனி என் –ஓய்வூதியம்
பாதிச் சம்பளமே எனினும்,
முன்னிலும் அதிகமாக
மக்களுக்கு நான் செய்ய வேண்டிய
பணியின் -அவசியத்தை உணர்கிறேன்..
இன்னும் படிப்பேன், எழுதுவேன், பேசுவேன்,
உடலில் சக்தியிருக்கும்வரை
உழைப்பேன்.
இதுதான் எனது பணிஓய்வு நாள் செய்தி.
என் நண்பர்கள் -
இப்போதும் என்மேல் அன்புடன் இருக்கிறார்கள்,
இதுதான் நான் சரியானவன் என்பதன் அடையாளம்!
என் எதிரிகள் -
இப்போதும் என்மேல் கோபத்தில் இருக்கிறார்கள்,
அதுதான் நான் நேர்மையானவன் என்பதன் அடையாளம்!
கடந்த 34ஆண்டுகளாக நான் பணியாற்றிய பள்ளிகளில், அமைப்புகளில்,
இணைந்து இயங்கிய “அறிவொளி இயக்கம்” போலும் மக்கள் இயக்கங்களில், கலந்து கொண்ட
போராட்டங்களில், இருந்த சிறைகளில், என்
பணிகளுக்குப் பக்க பலமாக இருந்த ஆசிரிய நண்பர்கள், தலைமைஆசிரியர்கள்,
கல்வி அலுவலர்கள் மற்றும் பிற அரசுத் துறை நண்பர்கள் அனைவர்
கைகளையும் குலுக்கி, பணிவும் கனிவும் கலந்த நன்றிப்
பூக்களைத் தூவுகிறேன்...
நன்றி வணக்கம், மற்றவை நேரில்...
-----------------------------------------
சரி சரி அதுக்காக, ஒரு தேநீர் விருந்துகூட இல்லையா
என்று உரிமையுடன் கேட்கும் நண்பர்களுக்கு ஒரு முன்செய்தி –
வரும் சூலை அல்லது ஆகஸ்டு மாதத்தில் எனது நூல்கள் சிலவற்றின் வெளியீட்டு
விழாவுடன் எனது பணிஓய்வுச் சிறுவிருந்தும் நடைபெறும். தவறாமல் அனைவரும் வந்து
வாழ்த்துங்கள்.
நன்றி வணக்கம்.
------------------------------------------------
பின் குறிப்பு –
இந்தப் பதிவு பல்லாண்டுகளாக எனது வலைப்பதிவுகளில்
லட்சக்கணக்கானோர் படித்து,
பின்னூட்டம் இட்டதில் முதலிடத்தில்
உள்ளது.
எனவே, இதன் அவசியம் கருதி,
போராட்டக் காலக் கவிதைகள் எனும் பகுதியை
இன்றைய அரசு ஊழியர் - ஆசிரியர்களுக்கு
சங்கத்தின் தேவை குறித்துச் சொல்ல வேண்டிய
அவசியம் உள்ள சூழலைக் கருதி
பின்னர் சேர்த்திருக்கிறேன்.
இதைப் படிக்கும்
அரசு ஊழியர், ஆசிரியர் தலைவர்கள்
தாம்படித்ததோடு
இன்றைய இளைஞர்களுக்கும்
பகிர வேண்டுகிறேன்.
------------------------------------------------
