தமிழில் மாணவர் தோல்விக்குக் காரணமென்ன?

கடந்த கல்வியாண்டில் பத்தாம்வகுப்புத் தேர்வில் நம் பிள்ளைகள் மதிப்பெண்களை வாரிக்குவித்து “தாய் எட்டடி பாய்ந்தால் குட்டி பதினாறடி” என்பதை நிலை நாட்டியிருக்கிறார்கள். 

மாநில முதல்மதிப்பெண் 500க்கு 499 என்பதும், அதையும் 19பேர் பகிர்ந்திருப்பதும், அடுத்த 498ஐ 125பேரும், 497ஐ 321பேரும் பெற்றிருக்கிறார்கள் என்பதும் மகிழ்வான செய்திதான்

இதுவரை இல்லாத அளவில்கடந்த கல்வியாண்டில் மாணவ-மாணவியர் மதிப்பெண்களை வாரிக் குவித்திருந்தாலும், பல்லாயிரம்பேர் கணித-அறிவியல் பாடங்களில் 100 விழுக்காடு பெற்றிருந்தாலும், தமிழ்ப்பாடத்தில் மதிப்பெண்கள் குறைவாகவே இருப்பதும், 10முதல் 15விழுக்காட்டினர் தோல்வியடைவதும் தொடர்கிறதே ஏன்? அதிலும் தேர்வெழுதிய சுமார் 11லட்சம் மாணவர்களில் 63,000பேர் தமிழில் தோல்வியடைந்திருக்கிறார்களே ஏன்? என்பது ஒரு முக்கியமான கேள்வி.

10ஆம் வகுப்பு மாணவர்தோல்வியில் முதலிரண்டு இடங்களில் கணிதத்திற்கும் ஆங்கிலத்திற்கும் தான் எப்போதும் போட்டி எனினும்,  அடுத்த இடத்தில் தமிழ்ப்பாடம் தொடரவே செய்கிறது. இந்த ஆண்டும் இப்படித்தான் தெரிகிறது. இது ஏன்?

இதை நண்பர்கள் பலரும் தொடர்ந்து கேட்டுக்கொண்டே இருப்பதால், கடந்த 34 ஆண்டுகளாகத் தமிழாசிரியராகப் பணியாற்றியதாலும், தமிழனாக இருக்கும் உரிமையாலும், இதற்கான பதிலைத் தேட நான் கடமைப்பட்டிருக்கிறேன்.

நான் பணியாற்றிய அரசுப் பள்ளியில், என் வகுப்புகளில், பெரும்பாலும் 100 விழுக்காடு தேர்ச்சியே இதுவரை பெற்றிருந்தாலும், கடைசி ஆண்டு என்வகுப்பில்  படித்த 34 மாணவரில், மனோஜ்குமார் என்னும் மாணவர் 500க்கு 490 (தமிழில்99%)மதிப்பெண்களுடன், பத்துக்கும் மேற்பட்டோர் 90க்கு மேல் பெற்றிருந்தும், 34இல்ஒருவர் என்வகுப்பில் -தமிழில்- தோல்வி யடைந்திருப்பதை ஆற்றாமையுடன் தெரிவித்து, இந்தக் கேள்விக்கு விடைகாண முயல்கிறேன்.

காரணங்கள் பல இருந்தாலும் 
முக்கியமானவற்றைப் பட்டியலிடுவோம் –

1. மேல்நிலைக் கல்விக்குத் தமிழ்மதிப்பெண் தேவையில்லை எனும் மாணவர் உணர்வு -  பத்தாம் வகுப்பை அடுத்து, மாணவர் செல்லும் மேல்நிலைக் கல்வியிலும், தொழில்நுட்ப (பாலிடெக்னிக்) கல்வியிலும் தமிழ்ப்பாடம் வெறும் உப்புக்குச் சப்பாணிதான் 11ஆம் வகுப்புச் சேர்க்கையின்போதே, தமிழை ஒதுக்கும் நிலை உருவாகிவிட்டது. தொழில்நுட்பக் கல்வியில் கணித-அறிவியல் பாடங்கள் மட்டுமே கணக்கில் கொள்ளப்படுகின்றன. எனவே, மொழிப்பாடம் வெறும் மனப்பாடச் சுமை என்பதாகவே மாணவர்கள் புரிந்து கொள்வதும் ஒரு முக்கியமான காரணமாகும்.

2.      தமிழ் உயர்கல்விக்கும் தேவையில்லை எனும் தெளிவு- தமிழ், ஆங்கில மொழிப் பாடங்களில் எடுக்கும் மதிப்பெண்  அதற்குமேல் போகும் –தொழிற்கல்வி வகுப்புகளுக்கு -எந்தப் பயனையும் தரப் போவதில்லை. கணக்கில் கொள்ளப்படுவதும் இல்லை. “கட்-ஆஃப்“ எனும் உயர்கல்விக்கான அடிப்படை-மதிப்பெண் தகுதி தமிழுக்கில்லை. இயற்பியல், வேதியியல், உயிரியல் மதிப்பெண்கள் மட்டுமே மருத்துவக் கல்விக்கும், இயற்பியல், வேதியியல், கணித மதிப்பெண்கள் மட்டுமே பொறியியற் கல்விக்கும் கணக்கில் கொள்ளப்படும் நடைமுறையை நமது அரசுகள் கொண்டுள்ளன. பிறகு தமிழ் எதற்கு? சும்மா தேர்ச்சிபெற்றால் போதுமல்லவா? “தமிழைப் படிச்சு டைமை வேஸ்ட் பண்ணாதே!“ எனும் குரல்கள் “தமிழே வேஸ்ட்“எனும் மனநிலைக்கு மாணவரைத் தள்ளாதா? 

3. தமிழ்ப்பாட நூல்களின் தரம்,  நம் சமகாலத்திய வாழ்க்கைத் தேவைகளை நிறைவு செய்யக் கூடியதாக இருக்கிறதா? எனும் கேள்வி மிகப்பெரிய ஆய்வை உள்ளடக்கியது. “அணிசெய் காவியம் ஆயிரம் கற்கினும் ஆழந்திருக்கும் கவியுளம் காண்கிலார்“-என பாரதி சொன்னது போல, இலக்கியச் சுவையை மாணவர் உணர்ந்து  படிக்கும் விதமாகவோ, இலக்கணத்தைச் சுமையாகக் கருதாமல் அது நம் வாழ்நாள் முழுவதும் தேவை என மாணவர் விரும்பிக்கற்கும்படியோ, வாழ்க்கை விழுமியங்களை உணரச்செய்து, மனித வாழ்வைப் பொருளுடையதாக்க வேண்டும் எனும் தேடலைத் தூண்டுவதாகவோ நமது தமிழ்ப் பாடநூல்கள் –பாடத்திட்டங்கள்- தற்போது இல்லை என்பதும் முக்கியம்.

4. தமிழகப் பண்பாட்டுச் சூழல்.  நல்ல தமிழ்ச் சொல் எதுவும் மாணவர்களின் கண்கள் காதுகளில் விழாதவாறு நமது தமிழ்நாட்டுச் சூழல் வளர்ந்துள்ளது. திரைப்படம், தொலைக்காட்சி, கணினி, செல்பேசி முதலான ஊடகங்களில் நுனிநாக்கில் அரைகுறை ஆங்கிலம் பேசுவோரை விவரமானவராகவும், நல்ல தமிழில் பேசுவோரை காட்டுவிலங்காண்டிகள் போலவும் பார்க்கும் பார்வை. இதை ஆங்கிலேயர் போனபின்னும் ஆங்கில மோகம் போகவில்ல என்றே சொன்னாலும், ஊடகங்களின் அலட்சியம் அடுத்த தலைமுறையில் தமிழ் என்னாகுமோ  என்னும் அச்சத்தை வளர்க்கிறது. “தமிழால் என்ன பயன்?” என்று கேட்பதும், “தாயால் என்ன பயன்?” என்று கேட்பதும் ஒன்றல்லவா? இது நம் தமிழர்க்கு எப்போது புரியப்போகிறது? இந்த அலட்சியம் பள்ளி மாணவர்களிடம் வளர்வது எவ்வளவு ஆபத்து?  

5.    உலகமயச் சூழல் – கூரையேறிக் கோழி பிடிக்காதவன், வானம் ஏறி வைகுந்தம் போனானாம் என்பார்கள். என்னவோ தமிழ்நாட்டில் படிக்கின்ற அவ்வளவு பிள்ளைகளும் அமெரிக்காவுக்கோ ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கோ போய்விடப்போவது போல “எம்என்சி.கம்பெனிகள்“தான் வாழ்க்கையின் உச்சபட்ச வேலைவாய்ப்பு என்பதான எண்ணம் பெரும்பாலான தமிழ்நாட்டுப் பெற்றோர் நெஞ்சில் ஆழப் பதிந்துவிட்டது. அதிலும் 9 (அ) 11ஆம் வகுப்பில் நாமக்கல், ஈரோட்டில் தம் பிள்ளைகளைச் சேர்க்க, லட்சங்களோடு கிளம்பும் போதே, பெற்றோரின் கண்களில் டாலர் கனவுகள்! இது நம் நாட்டின் நாளைய இறையாண்மைக்கே சிக்கலாகும் என்பது பற்றிக் கவலைப்படாத இன்றைய தமிழ்நாட்டின் அரசியல்-சமூகச் சூழல்தான் இதன் அடிப்படை.

6. கடைசியாக ஆனால் முக்கியத்துவம் மிகுந்த காரணங்கள் இரண்டு.  முதலாவது - 26-05-2014தேதியிட்ட மதுரைப் பதிப்புத் தினமலரில் வந்த செய்தி. மதுரை ஒத்தக்கடை அரசுப்பள்ளியில் பத்தாம்வகுப்பில் 400 மாணவர்க்கு, தமிழாசிரியர் ஒருவர்தான் இருக்கிறார் என்பதோடு மதுரையில் பெரும்பாலான பள்ளிகளில் இதுதான் நிலையெனில் தமிழ்ப்பாடத்திற்கு அரசுதரும் முக்கியத்துவம் கேள்விக்கு உள்ளாவதையும் அது சுட்டிக்காட்டுகிறது. இரண்டாவது, அறிவியல், சமூக அறிவியல் உள்ளிட்ட மற்ற பாடக் கேள்வித் தாள்களைவிடவும் தமிழ்ப்பாடக் கேள்வித்தாளின் தெளிவின்மை இது, என்போலும் தமிழாசிரியர் பலரும் தொடர்ந்து சொல்லிவரும் குறைபாடு. கண்டு கொள்வோர்தான் இல்லை.

இவையெல்லாவற்றையும் கடந்து, தமிழாசிரியர்களின் புரிதல், அர்ப்பணிப்பு, ஊதியத்திற்கேற்ற உழைப்பு இவற்றிலும் குறையிருக்கலாம். அதுபற்றியும் பேசவேண்டும். ஆனால், அவர்களை மட்டும் குற்றம் சொல்வது, நல்ல விளைவுகளைத் தராது என்பதால்தான் இவ்வளவும் பேசவேண்டியுள்ளது.

           (படங்களுக்கு நன்றி - “கல்விச்சோலை“ மற்றும் கூகுள் )

பின் குறிப்பு – இதுதொடர்பான வேறு சில கட்டுரைகள் படிக்க -

(1)தமிழாசிரியர் கழகப் புதுகை மாவட்டச்செயலர் சி.குருநாதசுந்தரம் http://gurunathans.blogspot.in/2014/05/blog-post_28.html

(2)தமிழாசிரியர், வலைப்பதிவர் மகா.சுந்தர் -http://mahaasundar.blogspot.in/2014/05/blog-post_29.html#more

இவைபோலும் சிந்தனைப் பெருக்கம் நல்ல தீர்வைத் தரட்டும்.

(இக்கட்டுரை மீள்பதிவே எனினும், இந்த ஆண்டும் இதேபோல் மாணவர் நிலை தொடர்வதால் இதற்கான தேவை உள்ளது) ------------------------------------------------