கோவை சி.ஐ.ட்டி பொறியியல் கல்லூரியில் தமிழ்மன்றத் தொடக்கவிழா....

கல்லூரியா அது?.. மாபெரும் கல்விக்கடல்... 
ஆழம் அதிகம்.. சாதாரணக் கட்டுமரங்கள் நீண்ட தூரம் செல்ல முடியாதல்லவா? 
தமிழ்நாட்டின் தலைசிறந்த பொறியியற் கல்லூரிகளில் முன்வரிசையில் இருக்கும் கல்லூரி... தமிழ்மணம் கமழக் கமழ நடந்தது!

தமிழ்மன்றத்தின் சார்பில், அருமையான மாணவர் மலர் ஒ்னறையும் ஆண்டுதோறும் வெளியிட்டு வருகிறார்கள்... இந்தக் கல்லூரிப் பொறியியல் மாணவர்களின் தமிழார்வம் என்னை வியக்க மட்டுமல்ல மயக்கவும் வைத்தது. 

திரைப்படக் கவிஞர் நா.முத்துக் குமார்,  
பாரதி கிருஷ்ணகுமார்,  தமிழருவி மணியன் எனப் பிரபலமானவர்கள் வந்த மன்றங்களின் தொடக்கவிழாவில் இந்த வருடம் நான். 
நான் முதல்நாள் இரவே அவர்களது விருந்தினர் இல்லம் சென்று தங்கி..
காலையில் விழா நேரத்திற்குப் போனால்....
என்சிசி மாணவர்கள் தாட் பூ்ட் என்று சல்யூட் வைத்து வரவேற்றதைப் பார்த்த என் ஓட்டுநர்நண்பர் “அய்யா என்னங்கய்யா.. ஜனாதிபதிய வரவேற்கிற மாதிரி வரவேற்கிறாங்க..“ என்றதும் எனக்குமே கொஞ்சம் அச்சமாகத்தான் இருந்தது... (என்சிசி மாணவரின் கம்பீர வரவேற்பு நடையின் போது, உடன் நடக்கும் நமக்கு, “கால் தடுமாறிவிடாமல் இருக்கணும்ல” ன்னு கொஞ்சம் எச்சரிக்கையாகவே நடந்தேன்(?) கல்லூரி முதல்வரும் துறைத்தலைவர்களும் மன்றங்களின் பேராசிரிய நிர்வாகிகளும் வாசலுக்கே வந்து வரவேற்று நாகரிகம் காட்டினர்..

உள்ளே நுழைந்தால் அன்று தொடங்கப்படவுள்ள இருபது மன்றங்களின் மாணவ நிர்வாகிகளும் ஏதோ திருமணத்திற்கு வந்ததுபோல - 
மாணவர் தலைவர்கள் எல்லாம் பட்டுவேட்டி பட்டுச் சட்டை...
மாணவியர் தலைவர்கள் எல்லாம் பட்டுப் புடவை, என பயமுறுத்தினார்கள்...

நிகழ்ச்சிகளைத் தொகுத்தளித்த மாணவிகளின் நாவில் மட்டுமல்ல... தமிழ்த்தாய் வாழ்த்துப்பாடிய இசைமன்றச் செயலரின் நாவிலும்,  தொழில்முறை நடனம் கற்றவர்போல்  பரதநாட்டியமாடிய மாணவி சிந்துஜாவின் கால்களிலும்கூட தமிழ் நடனமாடியது!

மாணவர் தலைவரின் வரவேற்பு.. முதல்வர், துறைத்தலைவர்களின் உரைகள் டக்டக்னு அடுத்தடுத்து முடிய.. நான் பேசத் தொடங்கினேன்..

என்பேச்சின் தொடக்கத்திலேயே எனது அச்சத்தை வெளிப்படையாக நான் சொல்ல... மாணவ-மாணவியரிடம் கலகலப்புத் தொற்றிக் கொண்டது.

அப்புறம்... 
நம் வழக்கம் போலப் பொறியியற் கல்லூரியில் சொல்லக் கூடிய தஞ்சைப் பெரியகோவில் பற்றிய செய்திகளை இங்கும் சொல்லத் தவறவில்லை.
(பார்க்க - தஞ்சைப் பெரிய கோவிலில் கட்டுமானப் பொறியியல் இல்லையா?  http://valarumkavithai.blogspot.in/2014/03/blog-post_25.html)

ஒன்றேகால் மணிநேரம் -எல்லாரையும்போல சிரிப்பான செய்திகளை மட்டுமில்லாமல், சீரியசான செய்திகளையும் அவ்வளவு மாணவர்களும் ஆர்வமாகக் கேட்டது நெஞ்சைத் தொட்டது.

கேட்கும் ஆர்வமுள்ள இடத்தில் பேச நமக்கென்ன தடை?
பேசி முடித்ததும், நிர்வாகிகள் அனைவரும் -சுமார் 100பேர்- மேடை ஏறி புகைப்படம் எடுக்கவே அரைமணி நேரமாகிப் போனது.

என்னை இந்தக் கல்லூரி மாணவர்க்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்த நண்பரும் தமுஎச கோவை மாவட்ட நிர்வாகிகளில் ஒருவருமான திரு பாலாஜி நிகழ்ச்சியி்ல் கலந்து கொண்டது மகிழ வைத்ததெனில்  நிகழ்ச்சியின் இறுதியில் வந்து சேர்ந்த எனது அண்ணனும் -
முத்து பாஸ்கரன் எனும் எனது இயற்பெயரைக் கல்லூரிக்காலத்தில் முத்துநிலவன் எனத் தனித் தமழியக்க வழக்கப்படி- மாற்றி வைத்த தமிழறிஞருமான செந்தலை திரு ந.கவுதமன் அவர்கள் விழா நிகழிடத்திற்கே வந்து என்னைக் காண வந்திருந்தது என்னை நெகிழ வைத்தது.. பெரியோர் என்றும் பெரியோரே...

எத்தனையோ கலை-அறிவியல் கல்லூரிகளை விட, இந்தப் பொறியியல் கல்லூரியில் தமிழுணர்வு தாராளமாக உள்ளது என்பதோடு, தொழில்நு்ட்ப அறிவையும் இவர்கள் வளர்த்துவருவது, தமிழ்நாட்டுக்கே வழிகாட்டியாகும் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை.

அறிவியல் பார்வையில் தமிழ்கற்றவர்களின் திறன் மேன்மேலும் வளர்வதோடு, தமிழுக்கும் நல்லது செய்யும் எனும் திடமான நம்பிக்கையோடு 6மணிநேரப் பயணத்தின் பின் வீடுவந்துசேர்ந்தேன்.

மனசு அந்த இளைய தம்பிகளைச் சுற்றியே திரிந்துகொண்டிருந்தது..
தமிழ்மன்றப் பொறுப்பாளர் தம்பி சாரதியன், அதற்குள் இரண்டு முறை பேசி பத்திரமாக வந்துவிட்டேனா என்று கேட்டுக் கொண்டே இருந்த கவனம் மகிழ்ச்சியோடு நெகிழ்ச்சியும் தந்தது....