ச உச்சரிப்பு CHA வா? SA வா? என்பது குறித்து...

மனிதனின் கண்டுபிடிப்புகளில் ஆகச்சிறந்தது மொழியின் பயன்பாடுதான். ஒவ்வொரு நாட்டிலும் அவரவர் வாழ்முறைக்கேற்ப மொழிகள் உருவாகி தேவைக்கேற்பவே வளர்ந்தும் தேய்ந்தும் வருகின்றன. நம் தமிழர் ஆர்வக்கோளாறில் “கல்தோன்றி மண்தோன்றாக் காலத்தே வாளோடு முன்தோன்றி மூத்த குடி“ என்று சொல்வது “உலகிலேயே சிறந்த தாய் என் தாய்தான்“ எனும் “செண்டிமெண்ட்“ சார்ந்த மிகை என்பதால் அதைப் பெரிதுபடுத்த வேண்டியதில்லை. ஆனால் உலகின் மிகச்சிறந்த மொழிகள் சிலவற்றில் நம் தமிழும் ஒன்று என்பதற்கு யாரிடமும் போய்ச் சான்றிதழ் பெற வேண்டியது அவசியமும் இல்லை.

இதுபோல சில“செண்ட்டிமெண்ட்“களைத்தாண்டி யோசித்தால், தமிழின் உயர்வு தமிழர்களின் உயர்வுக்கானதே என்பது –மொழிவெறி தாண்டியும்- புரியும். இதில் இந்த மொழி உயர்ந்ததா? அந்த மொழி உயர்ந்ததா என்னும் கேள்விக்கே இடமில்லை. இந்தி எதிர்ப்பின் போது, “தமிழ்த்தாயை அழிக்க வரும் இந்திப்பேய்“ என்ற முழக்கம் உணர்ச்சிவசப் பட்டவர்களின் வாயில் உதிர்ந்த தவறான முழக்கம்தான். அப்போதைய திராவிட அரசியலுக்கு அது தேவைப்பட்டது. ஆனால், எதார்த்தம் என்ன வெனில்... இந்தி எதிர்ப்புப் போரின்போது நடந்ததாகச் சொல்லப்படும் ஒரு நிகழ்ச்சி –

வங்கி ஒன்றின் பெயர்ப்பலகையில் இருந்த இந்தி எழுத்தைத் தார் பூசி அழிக்க வந்த மொழிப்போர் வீரன் ஒருவன், பெயர்ப் பலகையில் தமிழ், ஆங்கிலம், இந்தி என மூன்று வரி இருப்பதைப் பார்த்துத் திகைத்து, “இதுல இந்தி எது? சொல்லு அதை நா அழிக்கணும்“னானாம்! அவனுக்குத் தமிழும் தெரியாது, இந்தி, ஆங்கிலமும் தெரியாது. இப்படித்தான் வெறியேற்றப்பட்ட தமிழர்கள் இன்றுவரை தமிழையே சரியாகப் படிக்காமல் இப்போது ஆங்கிலத்திற்குத் தாவிவிட்டார்கள்!

இதனால், இந்தி எதிர்ப்புப் போரையே நான் கொச்சைப் படுத்த விரும்பவில்லை அப்போது நிகழ்ந்த வடமொழிக் கலப்போடு ஒப்பிட்டால், தனித்தமிழியக்கம் என்று ஒன்று தோன்றியிராவிட்டால் தமிழை வடமொழியின் க்க்கத்தில் வைத்துக் கட்டிக் கடலில் போட்டிருப்பார்கள் என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது. பின்னால் தமிழ்வளர்ச்சிக் குரிய திட்டங்களைத் தீட்டத்தவறியதைத்தான் சுட்டிக்காட்ட விரும்புகிறேன். (இது தொடர்பாக “இருமுனைத் தவறுகள்“ எனும் தலைப்பில் தினமணியில் வந்த எனது கட்டுரையைப் படிக்க விரும்புவோர்க்கு http://valarumkavithai.blogspot.com/ சனவரி,19,2014 பார்க்க )

“ஆரியத்தால் வீழ்ந்தோம்“ என நடந்த “போர்“ முடிந்த(?)பின், “ஆங்கிலத்தால் வீழ்ந்தோம்“ என்றாகி, “தமிழால் எதுவும் முடியாது“ என்று தமிழனே  முடிவுசெய்து விட்ட காலமிது. தமிழ்க் குழந்தைகளுக்குத் தமிழையே சரியாகச் சொல்லித்தராத கல்வித் திட்டத்தால், தமிழ்க் குழந்தைகள் ரெண்டும் கெட்டானாய்த் திரிவது உலகில் எந்த மொழிக்காரனுக்கும் நேரக் கூடாத பேரிழிவு! பழம்பெருமை பேசிய அளவிற்கு, அல்லது பழம்பெருமையைச் சொல்லி அரசியலில் வெறியேற்றப்பட்ட அளவிற்குத் தமிழகத்தில், இன்றும் நடைமுறையில் தமிழ் வளர்ச்சிக்கான எவ்விதத் திட்டமும் இல்லை! “தலைமுறைகள் பலகழிந்தோம் குறைகளைந்தோமில்லை“ ஆனால், இப்போது இதுபற்றிய விழிப்புணர்வு எழுந்து வருவது வரவேற்கத் தக்கதே!

எத்தனை எத்தனை தமிழ் (?) மாநாடுகள்! எந்த மாநாட்டிலாவது “குழந்தைகள் எளிதாகத் தமிழ் கற்க, சரியான உச்சரிப்பைப் பழக, பிழையின்றி எழுத, எடுக்க வேண்டிய நடவடிக்கைகள்“ என ஏதாவது பேசப்பட்டதா? திட்டமிடப்பட்டதா? அப்படி நடந்திருந்தால் அதன் நல்ல விளைவுகள் இப்போது நம் குழந்தைகளிடம் தெரிந்திருக்க வேண்டுமே... அப்படி கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் ஏதும் தெரியவில்லையே! 

இந்தச் சூழலில் --  

சரியான உச்சரிப்புப் பற்றிய விவாதம் மிகமிக அவசியம்தான்.

நானும் சற்று உணர்ச்சிவசப்பட்டு விட்டேனோ? உணர்ச்சியின்றி மனிதரில்லை அது, அறிவைக் கெடுக்காமல் இருக்கவேண்டும். சரி செய்திக்கு வருவோம்.

‘நாம் எழுத்துக்களை இன்று சீர்திருத்தம் செய்யாவிட்டால், பேச்சின் மெய்யொலிகளை இழக்க நேரிடும், இதன் மூலம் தமிழின் தனித்துவமான ஒலிப்புக்கள் அழிந்தே விடும். அவற்றில் முதன்மையானது சகர ஒலி என்பதை நாம் அறிய வேண்டும்’  எனும் திரு மாநகரன் அவர்களின் கவலை நியாயமானதுதான்.  பார்க்க -              

தமிழ் மொழியின் இந்தச் சகரச் சிக்கலுக்கு தீர்வே இல்லையா? 

 http://www.managaran.com/2015/02/tamil-cha-sa-letter-pronunciation-script-issues1.html

நண்பர் திரு மாநகரன் எடுத்துக் காட்டுவது போல ச எனும் தமிழ் எழுத்தையே ச்ச(CHA)எனவும், ஸ(SA) எனவும் சொல்லித் தரும் குழப்பம் உள்ளது உண்மைதான்!

தமிழின் எழுத்துகள் பலவும் –குறிப்பாக ச வர்க்க எழுத்துகள்- வெவ்வேறு வகையில் உச்சரிக்கப் படுகின்றன. இதற்கெல்லாம் சரியாக வழிகாட்டக் கூடிய எந்தப் பாடத்திட்டமும் இல்லை. இளைய தலைமுறையைத் தவறாக வழிநடத்தித் திரை-ஊடகங்களும் கவலையின்றிக் காசு பார்ப்பதே குறியாகிக் கொழுக்கின்றன.

“மாவட்டச் செயலாளர்“ என்பதில் ச் (வல்லினஒற்று) மிகுந்து வந்தால் தவறாமல் “மாவட்டச் CHEயலாளர்“ என்றுதான் உச்சரிக்கிறோம். மாறாக, வல்லொற்று இடாமல் உச்சரிக்கும்போது “மாவட்ட SEயலாளர்“ என்றே உச்சரிக்கப் படுவதைக் கவனித்தால் இதன் இலக்கணக் குழப்பம் தெளியும். (வல்லின ஒற்று மிக வேண்டிய இடங்கள் என்பன பள்ளி இலக்கண வகுப்பில் படித்து மறந்துபோன பகுதி. அதை –அதாவது க் எங்கே வரும், ச் எங்கே மிகும் என்பதை இலக்கண ரீதியாகப் படிப்பதை விட உரைநடைத் தொடர் படிப்பில் உள்வாங்குவதே சிறந்தது. அதிலும், பொருள் மாறுபடக் கூடிய ஒருசில இடங்கள் தவிர மற்றவற்றுக்கு அவ்வளவு பெரிய முக்கியத்துவம் தரவேண்டியதில்லை என்பது எனது தனிப்பட்ட கருத்து. இன்னும் சொல்லப்போனால் பொருள்-சிந்தனைக்குத் தரவேண்டிய முக்கியத்துவத்தை விடவும் க், ச் ஒற்றுப் பிழைக்கான முக்கியத்துவம் தமிழில் அதிகம் தரப்படுவது, “உனக்கு இதுகூடத் தெரியலயே?“ எனும் “தமிழ்வாத்தியார்“ மன நிலைக்கும், தப்புக் கண்டு பிடிக்கும் பெரிய மனித மனோபாவத்துக்கும் தான் பெரும்பாலும் உதவுகிறது)

சரி, இப்போது ச உச்சரிப்புக்கு நேரடியாக வருவோம்.

பழந்தமிழ் வழக்கில் ச எனும்எழுத்து “ச்ச“(CHA) என்றே உச்சரிக்கப்பட்டுள்ளது. இது இப்போது ஸ(SA)எனவும், ஷ(SHA)எனவும் மாறிப்போனது எப்படி?

உச்சரிப்பு மாற்றம்தானே புதிய மொழித் தோற்றத்தின் அடிப்படை? சென்னையில் இன்னும் சிலநூறு ஆண்டுகளில் தனித்தறியக் கூடிய ஒரு புதியமொழி உருவாகி வருவதைத்தான் இப்போதே நாம் பார்க்கிறோமே?

திராவிடக்குடும்பத் தாய்எனும் தமிழிலிருந்து, ஆயிரம் ஆண்டுகளின் முன்னர் கிளைத்து வளர்ந்த மொழிகளில் தெலுங்கும் ஒன்று.  எனக்குத் தெலுங்கு தெரியாது ஆனால் “சைக்கிள் ஓட்டக் கத்துக்கணும் தங்கச்சி“ எனும் எனது அறிவொளி இயக்கப் பாடல் ஒன்றைத் தெலுங்கில் மொழிபெயர்த்தவர்கள், “சைக்கிள் தொக்கா நேச்சுக்கோ நீ செல்லெம்மா“ என்று பாடியபோது செ என்னும் உச்சரிப்பை, CHEஎன்றே அழுத்தமாக உச்சரிக்கக் கேட்டேன். (ஆய்...செல்லம் எனும் திரைக்கலைஞர் பிரகாஷ் ராஜின் உச்சரிப்பும் இப்படித்தானே இருக்கிறது?)

ஆனால், சென்னை எனும்போது மட்டும் எப்படி இது SEன்னை ஆகிறது? இப்போது SEன்னை, CHEன்னை இரண்டு வித உச்சரிப்பும் சென்னையில் இருக்கிறது. இந்த இரண்டுவித உச்சரிப்புக்கும் தெளிவான பின்னணியைப் பார்த்தால் இதன் வேறுபாடு புரியும்.  ஆங்கிலத்தில் இதைச் சொல்லிப் பழகியவர்கள் (CHENNAI) தெளிவாக CHEன்னை என்கிறோம். படிக்காதவர்கள் இன்றைய கலப்பு-இயல்புப்படி SEன்னை என்கிறார்கள். அவர்கள் மேல் தவறில்லை.

“செப்புமொழி பதினெட்டுடையாள்–எனில் -சிந்தனை ஒன்றுடையாள்“ (பாரதி) என்று பாடும்போது, செப்பு என்பதை CHEப்பு என்றே உச்சரிக்கிறோம். ஆனால், சிந்தனை எனும் சொல்லை, SIந்தனை என்றே சொல்கிறோம். இது ஏன்? என்பதுதான் நண்பர் திரு மாநகரன் அவர்களின் தெளிவான கேள்வி.

பழங்காலத்திலிருந்து,  ச எனும் தமிழ் எழுத்து, ச்ச (CHA) என்றே வல்லினத்திற்குரிய அழுத்தத்துடனே உச்சரிக்கப்பட்டுள்ளது என்பது பழந்தமிழ்ச் சொற்களைக் கொண்டு அறிய முடிகிறது.  வடமொழி போல பிறமொழி கலந்து பேசும் வழக்கு நம் தமிழில் அதிகமாக வரவர வடமொழிக்குரிய ஸ,ஷ ஓசைகள் தமிழின் ச எழுத்திற்கு (கலந்து) வந்திருக்க வேண்டும் என்று படுகிறது.

பிறமொழிச் சொற்களைத் தமிழில்தர இலக்கணம் படைத்தவர்கள், ஜ,ஸ,ஷ எழுத்துகளுக்கு மாற்றாக ச என உச்சரிக்கும் வழக்கும் இருந்ததை ஏற்றுக்கொண்டு தான், தற்பவம் தற்சமம் எனப் பிற்கால இலக்கணத்தை எழுதியிருக்கிறார்கள். (உ-ம்) நிஸப்தம் – நிசப்தம், ஸம்பூர்ணம் – சம்பூர்ணம், ரோஜா-ரோசா., ராஜா-ராசா. “ராக்ஷஸன்“ என்பதைத் தமிழில் சொல்லும்போது, இராட்சசன், இராச்சசன் எனவும், இராக்கதன் (கம்பன்) எனவும் சொல்லும் வழக்கு உள்ளதை ஒப்பிட்டுக் கொள்ளலாம்.

இதில் வேடிக்கை என்னவெனில், தமிழுக்கு இயல்பான ச்ச உச்சரிப்பைப் படிக்காதவர்களின் உச்சரிப்பு என்று அரைகுறைப் படிப்பாளிகள் சொல்லிக் கொண்டதுதான்! படிக்காத பாமரன்தான் தமிழின் இயல்பில் ராசா என்று சொல்வான், படித்தவர் ராஜா என்பர். இன்னொரு கூத்து, சீனத்திலிருந்து வந்த இனிப்பைச் சீனி என்று படிக்காதவர் சரியாகச் சொல்ல, படித்த மேதைகள்தான் ஜீனி என்கிறோம். இதேபோலத்தான் வெப்பம் காரணமாக வரும் நோயான சுரத்தைப் படிக்காத தமிழன் மிகச்சரியாக சுரம் (சுர் எனும் வெப்ப அடிப்படையிலான நோய்) எனச் சொல்ல, அர்த்த மில்லாமல் படித்தவர்கள் ஜூரம் என்று சொல்லித் திரிகிறோம்!

ச எனும் தமிழ் எழுத்து, ஸ, ஷ ஆன கதை (வரலாறு?)

சண்பகம் என்பது தமிழ்நாட்டில் உள்ள ஒரு பூவின் பெயர். பழந்தமிழ் இலக்கியமாம் குறிஞ்சிப்பாட்டில் கபிலர் பட்டியலிடும் 99பூக்களில் இதுவும் ஒன்று. தருமிக்குப் பொற்கிழி அளித்த கதையின் (திருவிளையாடல் புராணம்) பாண்டிய மன்ன்ன் பெயர் ஷண்பகப் பாண்டியன்.. இதனை வடமொழி ஷம்பக் என்று சொல்ல, அதைத் தமிழ்ப்படுத்திய படித்த தமிழர்கள் “ஷெண்பகம்“ என்றுதான் சொல்கிறார்கள். ஷெண்பகமே ஷெண்பகமே எனும் திரைப்படப் பாடல் தமிழில் பிரபலமானது! இந்த வழக்கு இன்றைக்கும் உள்ளது. (ஆறு இதழ்கள் உள்ள பூ சண்பகம், ஆறு முகங்கள் உள்ள தமிழ்கடவுள் முருகனின் வடமொழிப்பெயர் சண்முகம்)  அப்பன் முருகன் சண்முகம் இப்ப ஷண்முகமாயிட்டான், அழகான பூ சண்பகம் இப்ப ஷெண்பகமாயிருச்சி! என்ன பண்ண?

இந்த வடமொழிக் கலப்பில், பக்தியின் பெயரில் நடந்த வடமொழி வழக்குக்குப் பெரும் பங்கு உண்டு. பழந்தமிழரின் வழிபாட்டுக் கடவுளான முருகனுக்குப் பழந்தமிழ் முறைப்படி வள்ளி மட்டுமே மனைவி. அதுவும் களவு-கற்பு எனும் தமிழ் மரபில் வந்த காதல் மனைவி. (அங்கு சீதா உழுத பள்ளத்தில் கண்டெடுக்கப்பட்டாள். அதாவது உழவு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பின் வந்த கதைஅது. இங்கு கிழங்கு தோண்டிய பள்ளத்தில் கண்டெடுக்கப்பட்ட பெண் என்பதால் சீதைக்கும் முந்தியவள் நம்ம வள்ளி! (அதாவது உழவுக்கும் முந்திய பழமை தமிழ் வள்ளிக்கு உண்டு, இன்னும் தெளிவாகச் சொல்வதெனில், வடமொழி ராமனைக் காட்டிலும் தமிழகத்து முருக வழிபாடு பழமையானது) பின்னர் வந்த – வாதாபி வெற்றியின் போது நரசிம்மவர்ம பல்லவன் கொண்டுவந்த “வாதாபி கணபதி“, இங்கு முன்பே இருந்த முருகனுக்கு அண்ணனாக்கப் பட்டார்!(கி.பி.636?)! (முன்இருந்தவன் தம்பி, பின்வந்தவன் அண்ணன்! இது எப்படி இருக்கு?) தமிழ் முருகன் வடமொழிக் கடவுளாகி சுப்ரமண்யன் ஆனான். தேவயானை இரண்டாம் மனைவியானதும் அப்படியே! அவனது அண்ணன் விக்னேஷ்வரன், தாய் –தமிழ்நாட்டுக் கொற்றவை-பார்வதியானாள், தந்தை பழைய பரமசிவன், வடமொழியின் புதிய பரமேஷ்வர் ஆனார். சுப்ரமண்யனை அப்படியே தமிழில் சொன்னவர்கள் “ஸூப்ராமண்யன்“ என்று எழுதவும், அது தமிழ் வழக்கில் சுப்பிரமணியன் ஆனது. ஆகவே,  “CHUப்பிரமணியன்“ என்று சொல்லப்பட வேண்டியவர்  “ SUப்ரமணியன்“ எனும் உச்சரிப்பில் புழங்கலானார். ச மெல்ல மெல்ல ஸ ஆகி, ஷ வும் ஆகிவிட்டது!

இடையில்.. துக்ளக் ஆசிரியர் சோ வுக்கு, நல்ல தமிழும் பிடிக்காது, தி.மு.க. தலைவர் மு.கருணாநிதியையும் பிடிக்காது. கலைஞர் முதல்வராக இருந்தபோது, தமிழ்நாட்டுக்கு ஆளுநராக வந்த கே.கே.ஷா. அவர்களை கலைஞர் எப்படி வரவேற்பாராம் தெரியுமா? சோ சொல்கிறார். (கலைஞரின் கரகரத்த குரலில் படிக்க வேண்டுமாம்) “ஷா என்பது வடமொழி, எனவே, தூய தமிழில், வந்திருக்கும் ஆளுநரைச் செந்தமிழில் வரவேற்கிறேன்  சாவே வருக! கே.கே.சாவே வருக“ எப்புடீ? அதுதான் சோ பெருமகனார்!

சாதியும் கல்லாமையும் உச்சரிப்பும்

உச்சரிப்பு வழக்குகளில் சாதிக்கட்டுப்பாட்டுக்கும் பெரும் பங்குண்டு. படிக்காதவர்கள் –அதாவது உழைப்பாளி மக்கள்- வேத மந்திரம் அறியாத பாமரர்கள்(!)- உச்சரிப்பு எப்படிச் சுத்தமாக இருக்கும்(?) எனவே, “ஸ்பஷ்டமாக“ உச்சரிக்கத் தெரிந்த பெருமக்கள், தமிழின் ச எழுத்தை ஸ என்றோ, ஷ என்றோ மாற்றிச் சொன்னால் அது வடமொழி உயர்வழக்கு என்றாகிப்போனது! அதாவது “வேதம் படிச்சவா சுத்தமா இல்லஇல்ல ஸூத்தமா உச்சரிக்க வேணும்னா?” சண்முகம், ஷண்முகமானது இப்படித்தான். (எல்லாம் நம்ம ஆறுமுகம் தான். சட்பாகின் என்பது ஆறிலொரு பங்கு வரிவாங்கிய மன்னனுக்கான இந்திய வழக்கு என்பதை அர்த்த சாத்திரம் சொல்லும். முருகனும் அப்படி ஒரு வகைதான்)

இன்னும் சொல்லப் போனால், சம்முவம் தான் இன்றைக்கும் பாமர மக்கள் வழக்கு. இதிலும் வேதனையான வேடிக்கை என்னவெனில், இன்றைக்கும் சுப்பிரமணியன் என சாமி பெயரை ஒரு தாழ்த்தப் பட்டவர் வைத்தால் அது “சுப்பா“ என்று சுருக்கப் படுவதும், அதையே  உயர்சாதி இந்து வைத்துக் கொண்டால் அவரை (சுப்பிரமணியன் சுவாமி) “மிஸ்டர் சுவாமி“என்பது ஊடக வழக்குத் தானே? சாமி, சுவாமி யாகிவிட்டார்! (அட என்னங்க சாமி நீங்க? இதையெல்லாம் போயி எங்கிட்ட சொல்லிக்கிட்டு? நீங்க படிச்சவுக நாலும் தெரிஞ்சவுக படிக்காத முட்டாப்பய எனக்கென்னங்க சாமி தெரியும்?) இதையே உயர்சாதி இந்து மதத்தலைவரை ஸாமி ஸ்வாமி என்பதும் உண்டுதானே?

திரைப்பட நடிகர்களின் பெயர்களை வைக்கிறார்கள் என்று குற்றம் சுமத்தப்படும் தாழ்த்தப்பட்ட உழைக்கும் மக்களின் பெயர்களில் ஒரு மாற்று அரசியல் இருப்பதைப் பார்க்கலாம்.(ஆறுமுகம் சண்முகம் என்பதன் வடமொழிப் பெயர்ப்பு எப்படி சாதி-மத-கடவுள் நம்பிக்கையோடு இறுகிக்கிடக்கிறது பாருங்கள்)

‘வட மொழிச் சொற்களைப் பயன்படுத்த ஸ பயன்படுத்தலாம். ‘ஸ‘என்ற ஒலி தமிழில் இல்லாதிருந்த சமயத்தில் ‘ச‘ சொல்லை பயன்படுதியிருக்கக்கூடும். பிற்காலத்தில் ‘ச‘ வையும் ‘ஸ‘ என்றே கூறுகிறோம்’ – என்று இதுபற்றிச் சொல்லும் திரு சுரேந்தர் அவர்களின் கருத்தை நானும் வழிமொழிகிறேன். (https://rsuren.wordpress.com/2012/11/11/%E0%AE%9A%E0%AE%89%E0%AE%9A%E0%AF%8D%E0%AE%9A%E0%AE%B0%E0%AE%BF%E0%AE%AA%E0%AF%8D%E0%AE%AA%E0%AF%81-2/)

இதுபற்றி, நம் வலைநண்பர் (ஆஸ்திரேலியா?) திரு சொக்கன் அவர்கள் சொன்ன கருத்தையும்  பார்க்க வேண்டுகிறேன். https://nchokkan.wordpress.com/2012/11/08/sacha/

ஆக -

நண்பர் மாநகரத்தான் அவர்களுக்கு நான் சொல்ல விரும்புவது, இந்த மொழிக்கலப்பின் காரணமாகவே உச்சரிப்புக் குழப்பம் வந்த்தே அன்றி தமிழ் எழுத்து ஒவ்வொன்றிற்கும் உரிய உச்சரிப்பை நல்ல தமிழறிந்தாரிடம் கேட்டறிவதன்றி வேறு வழி இல்லை.

இதை இன்னும் விளக்க வேண்டும் எனில், இடையில் வரும் ச எப்படி மாறியது என்பதற்கு மாற்றொலி (இனஎழுத்துக்கு உரிய ஓசை மயக்கம்) தான் பதிலாக இருக்க முடியும். இது ச எழுத்துக்கு மட்டுமின்றி க, ட, த, ப முதலான வல்லின எழுத்துகள் அனைத்துக்கும் மற்ற எழுத்துகளை அடுத்து வரும்போது அந்த எழுத்துக்கு உரிய ஓசையின் தாக்கம் வரத்தான் செய்யும்.

க எனும் எழுத்து சொல்லின் முதலில் வரும்போது  ஓசையே பெற்று வந்தாலும், சொல்லின் இடையில் வரும்போது மாற்றொலி பெற்றே வரும்.

காக்கை – காKகை  -K  ஓசை

காகம் – காHAம் -  H ஓசை

தங்கம் – தங்GAம்  - GA ஓசை.

இது என்ன ஒரே எழுத்துக்குப் பல உச்சரிப்பு என்று நினைக்க வேண்டியதில்லை. சர்க்கரை ஒன்றுதான் அதில் செய்யும் இனிப்புகள் அனைத்தும் ஒன்றல்லவே? சேரும் பொருளால் அதன் சுவையும் பெயரும் மாறுகிறதல்லவா? அது போலத்தான்..

நான் ஒருவன்தான், என் மனைவிக்குக் கணவன், மகளுக்குத் தந்தை, பேத்திக்குத் தாத்தா, சமூகத்திற்கு “ஒன்னுக்கும் ஆகாத“ ஒரு மனிதன் என்பது போலத்தான்.

இது தொடர்பான விட்டுப் போனவற்றைப் பின்னூட்டத்தில் இட்டால் நானும் எனக்குத் தெரிந்த விளக்கங்களைத் தருவேன். தெரியவில்லை என்றாலும் நல்லறிஞர் பலரிடம் கேட்டும் தெரிவிப்பேன் – நாம ஒன்றும் தமிழுக்கு அதாரிடி அல்லவே?

    “எப்பொருள் எச்சொலின் எவ்வாறு உயர்ந்தோர்

     செப்பினர் அப்படிச் செப்புதல் மரபு”  

என்பது தமிழ் இலக்கணம் எனில்,

    “மாறுவது மரபு இல்லையேல்,

    மாற்றுவது மரபு“ என்பது தமிழின் புதுக்கவிதை.

-------------------------------------------------------