குழந்தைகளைச் செல்லப்பெயர் வைத்துக் கொஞ்சுங்கள்!

       குழந்தைகள் அதிகம் எதிர்பார்ப்பது, பாராட்டைத்தான். தன்னை எல்லாரும் கவனிக்க வேண்டும் என்பதைத்தான். செல்லம் கொஞ்சும் இடத்தைத்தான் அந்தக் குழந்தைகள் விரும்பும். அதை அம்மாவோ அப்பாவோ செய்யும்போது அதன் செயல்பாடு அனைத்தும் அவர்களைப் பார்த்தே அமையும்.

               தினங்களைக் 
              கொண்டாடுவதை விட்டு,
               நாம் எப்போது
               குழந்தைகளைக் 
              கொண்டாடப் போகிறோம் 
                                                                     -அப்துல் ரகுமான்

     
     எனது ஆசிரியப் பணியில் நான் பார்த்துக் கற்றுக் கொண்டது ஒன்றுண்டு – அது, “எந்த ஆசிரியர் பிள்ளைகள் விரும்பும்படி நடந்துகொள்கிறாரோ, அந்த ஆசிரியரின் பாடத்தை விழுந்து விழுந்து படிப்பார்கள். ஒருவேளை அந்த ஆசிரியரைப் பிடிக்கவில்லை என்றால் அந்தப் பாடமே அவர்களுக்கு வேப்பங்காயாய் மாறிவிடும். தான் விரும்பும் ஆசிரியரின் பாராட்டைப் பெறவேண்டும் என்பதே அந்தக் குழந்தையின் பெரிய ஆசையாக மாறும், அதை ஒரு நல்ல ஆசிரியர் பயன்படுத்திக் கொள்வது அந்தக் குழந்தையின் நன்மைக்கு மிகவும் அவசியம்“ என்பதுதான் அது.

இதைப் புரிந்துகொண்ட நான், அவ்வாறு நடந்துகொள்ளத் தொடங்கியபின், அதுவரை படிக்காத -படிக்கப் பிடிக்காத- பிள்ளைகளும் விரும்பிப் படிக்கத் தொடங்கியதை என் அனுபவத்தில் கண்டேன். அதன்பின், நான் பேசிய ஆசிரியர் கூட்டங்களில் எல்லாம் இதைச் சொன்னபோது, அவ்வளவு பேரும் இதன் உளவியல் உண்மையை ஒப்புக்கொண்டார்கள். இது ஒரு சாதாரண உளவியல் உண்மைதான்.

இதே உண்மை பெற்றோருக்கும் பொருந்தும்.

குழந்தைக்கு இயல்பிலேயே –புதியவரான ஆசிரியரை விடவும்- அம்மா-அப்பா மீதான பாசம் அதிகமாகத்தான் இருக்கும். ஆனாலும், அடுத்தடுத்த குழந்தையின் புதிய வரவு “தன்மீதான பாசத்தைப் பங்குபோட அடுத்த குழந்தை வந்துவிட்டதோ?” எனும் எதார்த்தமான பொறாமை எல்லாக் குழந்தைக்கும் இருக்கும். அப்படி இல்லாத படி, அடுத்த குழந்தை வயிற்றிலிருக்கும் பொதே மூத்த குழந்தையை மனத்தளவில் தயாரிக்க வேண்டிய தாய்-தந்தையர் பெரும்பாலும் அதைச் செய்வதில்லை என்பதால் இதைச் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. அப்படி முன்தயாரிப்பு இருந்தால், ஒரு தொலைக்காட்சி விளம்பரத்தில் வருவது போல “புதிய உறுப்பினரே வருக“ எனும் பேனருடன் தம்பி (அ) தங்கையை மூத்தவர் வரவேற்பது சிறப்பாக இருக்கும்.

இதோடு-

தன்னைத்தான் தன் அம்மா, அப்பா, ஆசிரியர் அதிகம் நேசிக்கிறார் என்பதாக –ஒருபருவம் வரை- குழந்தையை நம்பச் செய்ய வேண்டும். அதுதான் அந்தக் குழந்தையின் பன்முக வளர்ச்சிக்கும், எதிர்கால முன்னேற்றத்திற்கும் முக்கியமாகும். சுயமாகச் சிந்திக்கும் பருவம்-வயது- வரும்வரை இதை ஒரு நடிப்பாகக் கூட தாயும் தந்தையும் ஆசிரியரும் செய்வது தவறல்ல என்றே என் அனுபவம் சொல்கிறது.

சொந்தச் சிந்தனை வந்தபிறகு, தனது துறை எது என்பதைத் தேர்வு செய்துகொண்டு அதை நோக்கிய பயணத்தை அந்தக் குழந்தை தொடங்கும்போது, அதன் ஈர்ப்புத் திசை மாறும். அப்போது, இந்த நடிப்பை விட்டு, அதற்குத் தேவையான “பயண“ உதவிகளைச் செய்வதை அவர்கள் புரிந்து கொள்வார்கள்.

அதுவரை –

அதாவது பெண்குழந்தையோ ஆண்குழந்தையோ பருவம் அடையும்வரை, இந்தப் பாசப் பிணைப்பை விட்டுவிடாமல் தொடர்ந்தால் நாம் நினைக்கும் திசையில் குழந்தையைக் கொண்டுசெல்ல நிச்சயமாக முடியும்.

இதில் ஒருவயதில் இருந்தே, முக்கியப் பங்காற்றுபவை, தொடுதல் கொஞ்சுதல், அவர்களிடம் கூடுதலாக நேரம் செலவழித்தல் முதலானவை ஆகும். இதை ஏன் பிரித்துச் சொல்கிறேன் எனில், அன்பைச் சிலபேர் வெளிக்காட்டத் தெரியாமல், “குழந்தையின் நன்மைக்காக“ என்பதை மனதில் கொண்டு, செல்லம் கொடுத்தால் கெட்டுப் போய்விடும் என்றும் கண்டிப்பாக இருந்தால்தான் நல்லது, அவர்கள் நல்லதற்குத்தானே கண்டிக்கிறோம்? என்று பழம்பஞ்சாங்கம் போல முடிவு செய்து முரட்டுத்தனமாக நடந்துகொள்வார்கள். அந்த இடம்தான் சிக்கலின் தோற்றம். அன்பான தொடுதல் ஆயிரம் சொற்களுக்குச் சமமாகும்.

அவர்களுடன் அதிக நேரம் செலவிடும்போதும், தொலைக்காட்சி, செய்தி, நட்பு வட்டத்தில் கேள்விப்பட்டது எல்லாவற்றைப் பற்றியும் அவர்களோடு பேசவேண்டும். அதுபற்றி எந்தத் தயக்கமும் இல்லாமல் விவாதிக்கும் அளவிற்குச் சுதந்திரமாக உணரவேண்டும். அதுதான் முதல் தேவை. சிலர் அவர்களிடம் பேசாமல் அவர்களின் நண்பர்களிடம், சிறுமியெனில் தோழியரிடம் பேசுவது பெற்றோர்-குழந்தை இடையே இடைவெளியை அதிகரிக்கவே உதவும். இதிலென்ன ஈகோ குழந்தையின் நன்மைக்கு எவ்வளவோ சிரமத்தை ஏற்கத் தயாராக இருக்கும் பெற்றோர் ஈகோ பார்த்து, பின்னர் தானும் வருந்தி, பிள்ளையையும் இழக்கும் நிலையை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

வெகு எளிதான மகிழ்ச்சியான வழி குழந்தைகளை அவர்கள் கைக்குழந்தையாக இருக்கும்போதிலிருந்து கொஞ்சிக் கொஞ்சி அவர்களிடம் அதிகமாகப் பேசுவதுதான். அதிலும், ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் ஏதேனும் ஒரு நல்ல செல்லப் பெயரை வைத்து, -அவர்களின் தனித்தன்மையை உணர்ந்தது போல செயலில் காட்டி- அதை அவர்கள் விரும்புகிறார்களா என்பதையும் தெரிந்துகொண்டு, இல்லையேல் அவர்களிடமே கேட்டு அவர்கள் விரும்பும் பெயரை வைத்து, அவ்வப்போது கொஞ்ச வேண்டும். அதிலும், சின்னக் குழந்தைகள் அவர்களைத் தொட்டுத் தொட்டுப் பேசுவதை மிகவும் விரும்புவார்கள் அதில் ஒரு நெருக்கத்தை உணர்வார்கள். இதில் பெற்றோருக்கு என்ன நட்டம் வரப்போகிறது  ஆனால் நிச்சயமாக லாபம் உண்டு.

குழந்தையின் நம்பிக்கையைப் பெறுவதும், அதன் பன்முகத் திறனை வளர்த்து அதிலும் சிறப்பான திறனைக் கண்டுபிடித்து, அதன்வழி வளர்ப்பதும் எளிதாக மாறும்.

ஆசிரியர், மாணவரின் கையெழுத்தைத் திருத்த எளிமையான ஒரு வழியுண்டு. மாணவரின் கையெழுத்தில் ஏதாவது ஒரு நல்ல பகுதியைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். அது அழகான எழுத்தாக இருக்கலாம், வரிசை மாறாமல் எழுதுவதாக இருக்கலாம், பிழையில்லாமல் எழுதுவதாக இருக்கலாம், ஒன்றுபோல எழுதுவதாக இருக்கலாம், சொந்தமாக எழுதுவதாக இருக்கலாம், மற்றவரிடமிருந்து வித்தியாசப் படுத்தி வேறொரு கோணத்தில் எழுதியதாக இருக்கலாம், தலைப்புத் தந்து எழுதுவதாக இருக்கலாம், நோட்ஸ் இல்லாமல் தானாக முயன்று எழுதியதாக இருக்கலாம், இவற்றில் ஏதும் இல்லாவிடினும் உரிய காலத்தில் எழுதியதாக இருக்கலாம். இவற்றில் ஏதாவது ஒன்று இருந்தாலும் போதும் அதையே ஆசிரியர் குறிப்பிட்டுப் பாராட்டி “நன்று“ என்றெஎழுதி ஒப்பமிட்டால் போதும், வெற்றியைத் தொடலாம். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக முன்னேறி நன்று மிகநன்று மிகமிக நன்று என்று தொடர்ந்து, அதன்பின் இல்லாதவற்றைச் சுட்டிக்காட்டி இருப்பதைப் பாராட்டி எழுதிவிட்டால் ஆசிரியரின் அன்பைப் பெற அந்தக்குழந்தை எதையும் செய்யத் தயாராகிவிடும். அந்தப் பிடிப்பைப் படிப்பாக மாற்றத் தெரிந்த ஆசிரியர் மந்திர ஜாலம் நடத்தலாம்.  

இதே முறைதான் பெற்றோருக்கும்.

குழந்தையிடம் இருக்கும் ஏதாவது ஒரு நல்ல குணத்தைப் பாராட்டிப் பாராட்டி விடவேண்டிய குணத்தை விட வைக்கலாம். அதற்கு முதலில் பாராட்டுவதும், அதற்கு அது விரும்பம் செல்லப் பெயரை வைத்துக் கொஞ்சுவதும் மிகமிக அவசியம்.

நீண்ட பெயர்களைச் சுருக்குவது ஒன்று. விஜயகுமாரை விஜி என்றாக்கலாம். இல்லை பொதுவாகப் பெண்குழந்தைகளை அம்மு, குட்டி எனவும், ஆண்குழந்தை என்றால் ராஜா, சுட்டி என்றும் அழைக்கும் வழக்கம் நம்மிடம் உண்டு. இதையன்றி அவர்கள் விரும்பும் பெயர்களைச் சொல்லி அழைத்து, அவ்வாறே கொஞ்சலாம்.

குழந்தைகளைக் கொஞ்சுவது, தேவதைகளோடு பேசுவதாகும். அதற்குப் பெற்றோரும் குழந்தையாக மாறவேண்டும். அந்த உலகத்தில் நமக்கு அப்போதுதான் அனுமதி கிடைக்கும். கிடைத்துவிட்டால் சொர்க்கம் என்பது அதுதான்.

பெற்றோர்கள், வீட்டில் இருக்கும் ஆசிரியர்கள்!

ஆசிரியர்கள், பள்ளியில் இருக்கும் பெற்றோர்கள்!

இப்படி அமைந்துவிட்டால் அந்தக் குழந்தை 

எதிர்காலத்தை எளிதாக வெல்லும். 

---------------------------------------- 

படத்திற்கு நன்றி - கூகுளார் வழி -http://subhaananthi.blogspot.in/ 

மற்றும் முகநூல் - https://ta-in.facebook.com/Ilovemymothermorethananyoneintheworld