சூப்பர் சிங்கர் ஜூனியர் – குழந்தைகள் எங்கே?

“தமிழகத்தின் செல்லக் குரலுக்கான தேடல்“-எனும் விளம்பரத்துடன் விஜய் தொலைக்காட்சியில் வந்துகொண்டிருக்கும் நிகழ்ச்சியைப் பல்லாயிரம்பேர் ரசித்துப் பார்க்கிறார்கள். நானும் விரும்பிப் பார்க்கத்தான் செய்கிறேன். அதனாலேயே அவ்வப்போது எனக்குத் தோன்றும் சந்தேகத்தை இங்குப் பதிவிடுகிறேன்.

     அற்புதமாகப் படுகிறார்கள், அளவற்ற மகிழ்ச்சியுடன் பாடுகிறார்கள், பாடும் குழந்தைகளுக்கு உறவினர்-நண்பர்களிடம் மட்டுமின்றி தொலைக்காட்சி ரசிகர்களிடம் நல்ல பெயர் கிடைக்கிறது, வெற்றி பெறும் குழந்தைகளுக்குப் பெருந்தொகையுடன் நல்ல விளம்பரமும் கிடைக்கிறது, தொடர்ந்து திரைப்படத்தில் பாடகராகும் வாய்ப்பும் அதற்கும் முன்பே வெளிநாடுகள் உள்ளிட்ட மேடை வாய்ப்புகளும் கிடைக்கின்றன என்பதெல்லாம் உண்மைதாம்.

நடுவர்களாக வரும் பிரபல பாடகர் மனோவும், சின்னக்குயில் சித்ராவும்  அனந்துசாரும் கூட (இவர்மட்டும் வேடிக்கையான அணி-உடைகளில் வருகிறார்!) மிகச்சிறப்பாகச் செயல்படுகிறார்கள், தமக்குத் தரப்பட்ட பணியைக் குறையின்றிச் செய்கிறார்கள் என்பதிலும் சந்தேகமில்லை. அதுவும் சில நேரங்களில் அவர்கள் சொல்லும் இசைக்குறிப்புகள் மிகச்சரியாகவே இருக்கின்றன என்ற அளவிலும் இவர்கள் பாராட்டுக்குரியவர்கள். தமிழ்த்திரையுலகம் சூட்டிய புகழ் மகுடத்தைக் கழற்றி வைத்துவிட்டு நன்றாகப் பாடும் குழந்தைகளுடன் இவர்களும் குழந்தைகளாகிக் கொஞ்சுவதைப் பார்க்கும்போது, “மேதைகள் மேதைகள்தான், மேதைகளும் சிலநேரம் குழந்தைகள்தான் போல“ என்று நினைத்துக் கொள்வேன்.

ஆனால், எனக்கு அவ்வப்போது தோன்றும் சந்தேகம் இதுதான்..

பாடும் “ஜூனியர்“களிடம் குழந்தைமை இருக்கிறதா என்பதே? அது அந்தக் குழந்தைகளின் வயது சார்ந்ததல்ல. 10வயதுக் குழந்தைகள் கூட இப்போது 15வயதுக் குழந்தைகள் போலத் தோன்றுவது பற்றியல்ல எனது சந்தேகம். அந்தக் குழந்தைகள் பாடும் பாடல் சார்ந்தது. நாமும் இதை ரசிக்கிறோமே அல்லது அந்தக் குழந்தைகளின் குழந்தைமையை நம்மை அறியாமலே கொன்றுவிடுகிறோமா? இது சரிதானா என்பதுதான்., அதைவிடவும் அப்படிப்பட்ட “குழந்தைமையை இழந்து, பெரிய மனுசி போல (அ) பெரிய மனுசன் போலப் பாடுவது சரிதானா என்பதுதான்!

     குழந்தைகளைக் குழந்தைகளாகவே பாவிக்காமல், பெரியவர்களைப் போல நினைத்து ரசிப்பது அல்லது குழந்தைகளின் “பெரியமனிதத் தனங்களை“ ரசிப்பது என்பது வேறு! அது குழந்தைகளுக்குப் பிடித்த விளையாட்டும் கூட. அப்பாவின் செருப்பை அணிந்து நடப்பது, அம்மாவின் சேலையை அள்ளி இழுத்து செருகிக் கட்டிக்கொண்டு வந்துநிற்பது எல்லாக் குழந்தைக்கும் பிடித்த விளையாட்டுத்தான், அதை நாமும் ரசிக்கவே செய்வோம். ஆனால், இது அதுவல்லவே!

இன்று 12-06-2014 இரவு -

                                                என் இதயம் இதுவரை துடித்ததில்லை

இப்போ துடிக்கிறதே
என் மனசு இதுவரை பறந்ததில்லை
இப்போ பறக்கிறதே  - என்று ஒரு குழந்தை உயிரைக் கொடுத்துப் பாடியது! பாடுனா குரலும் பாவமும் அப்படி, அப்படி அருமை! நமக்கே அந்தக் குழந்தையின் கன்னத்தைக் கிள்ளிக் கொஞ்சணும் போல அப்படி ஒரு அசாத்தியத் திறமை! மிக அருமை! ஆனாலும் இந்தப்பாடலைப் புரிந்து பாடும் வயதா இது? எனும் உறுத்தல்!!!

என் இதயம்
இதயம் இதயம்
இதயம் இதயம்
இதயம் இதயம்
என் இதயம் இதுவரை துடித்ததில்லை – என அந்தக் குழந்தை பாடும்போது அய்யோ என்று நானே கத்திவிட்டேன் அப்படி ஓர் அழகும் குழைவும் கம்பீரமும்! ஆனால் அந்தக் குழந்தையின் பெயர் தெரியவில்லை (பிறகு தபஸ்வி என்று சொல்லியது இதைத்தானா என்றும் தெரியவில்லை!)

என் மனசு இதுவரை பறந்ததில்லை
இப்போ பறக்கிறதே
பறக்கிறதே பறக்கிறதே
பறக்கிறதே பறக்கிறதே

பறக்கிறதே பறக்கிறதே
பறக்கிறதே பறக்கிறதே  – என்று அந்தக் குழந்தை பாடி முடித்தவுடன் நாமே பறந்ததை உணர்ந்தது உண்மை! ஆனாலும்...

     முன்னர் ஒருமுறை இதே நிகழ்ச்சியில் “கட்டை கட்டை நாட்டுக்கட்டை“எனும் பாடலை ஒரு குழந்தை பாட எல்லாரும் ரசித்தார்கள் என்னால் முடியவில்லை.

     இதே நிகழ்ச்சியில் அடுத்துவந்த சிறுவன் “உயிரே” எனப் பாடி, காதலில் உருகி, சாக்லெட் மழையில் நனைந்து வெளியேறினான். என்னால் ரசிக்க முடியவில்லை! குழந்தைமையைத் திசை திருப்பிவிட்டு, பிறகு யாரை வளர்க்கப் போகிறோம் அதே நிகழ்ச்சியின் அதே நாளில் குண்டாக வந்த ஒரு சிறுவனிடம் தொகுப்பாளர் “யாரை உன் கேர்ள்-பிரண்டாகத் தேர்ந்தெடுப்பாய்“ என, அவன் சற்றுமுன் பாடிய -ஜூனியர்-3இல் பாடிய- பெண்ணைக் காட்டி அவளிடம் கால்மடங்கி உட்கார்ந்து (தமிழ்த்திரைப்படங்களில் வரும் லவ் ப்ரொபோஸ்) அவளிடம் பூங்கொத்து நீட்டுகிறான்..  அவனது அப்பா அம்மா உள்பட அரங்கமே ஒரே சிரிப்பு.. இதையும் என்னால் ரசிக்க முடியவில்லை

                இந்நிகழ்ச்சியின் உருக்கமான பகுதி பற்றி நண்பர் பாண்டியன் எழுதியிருந்தார், http://tnmurali.blogspot.com/2014/06/pettikadai-puzzle-supersinger-chitra.html  பாடகர் சித்ராவின் நியாயமான கோபம் பற்றி நண்பர் முரளிதரன் எழுதினார். http://tnmurali.blogspot.com/2014/06/pettikadai-puzzle-supersinger-chitra.html  இன்னும் நிறைய பாலிடிக்ஸ பற்றியும் சொல்கிறார்கள். நான் ரசித்த குழந்தைக்குக் கூட தமிழ் தெரியாமல், சித்ரா அதனுடன் தெலுங்கில்தான் பேசினார். இவற்றைக் கடந்து, இதற்குள் இருக்கும் குழந்தை உளவியல் பற்றியே நான் கவலைப்படுகிறேன்.

     தமிழில் குழந்தைப்பாடல்கள் எனும் பெயரில் பெரியவர்களுக்கான அறிவுரை தரும் பாடல்களே அதிகம். இதுபற்றி யாரும் கவலைப்படுவதாகவும் தெரியவில்லை. பள்ளிக்கூடத்தில், சொல்லித்தரப்படும் “அறஞ்செய விரும்பு” எனும் ஔவையின் ஆத்திசூடியே குழந்தைகளுக்கானதாக நான் நம்பவில்லை! குழந்தைக்கு அறம் என்றால் என்னவென்றே தெரியாது. ஏனெனில் சூதுவாது இல்லாததே குழந்தை! பெரியவர்களுக்கான அறம் பற்றிய விளக்கத்தைக் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித்தரும் பள்ளிக்கூடங்கள் மாதிரி, பெரியவர்களுக்கான பாடல்களையே  குழந்தைகளைப் பாடச்சொல்லி நாம் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டு இருக்கிறோமே! இது சரிதானா என்று சந்தேகம் வருகிறது. 

     இது குழந்தைகளுக்கு மட்டுமல்ல, பெரியவர்களுக்கும், எதிர்கால கலை பண்பாட்டு, நாட்டு முன்னேற்றத்திற்கும்,  நல்லதல்ல என்பது மட்டும் நிச்சயம்.

               -------------------------------------